همه ی ما گهگاهی از دلتنگی،
هوای دل های مان ابری می شود؛
حتی بعضی مواقع ابرهای خفته
در گلویمان صاعقه می زنند؛
و نم نم باران
از گوشه ی چشم هایمان جاری می شود؛
و چنگ می زنیم؛
به خاطرات خاک خورده ی روز های آفتابیِ مان،
با خود مرور می کنیم گل های شکوفه زده ی عشق را،
گل هایی که با رفتن یک نفر پَرپَر شدند؛
و باغچه ی دل را به کویری خشک تبدیل کردند؛
کویری که سراسر آن را،
سراب عشقی نافرجام در آغوش گرفته؛
و ما را مجنونِ آدم های رفته یِ زندگیِ مان کرده است.
ZibaMatn.IR