اینجا آدم هایی هستند که آرزو می کنند،
ای کاش معشوقه شان، کمی دلتنگ شود.
کاش در این دلتنگی هم، تنها نَمانند...
آدم هایی هستند که آنقدر از همراهِ قدیمی شان حرف می زنند،
که به گمانم دیگر، در و دیوار اتاق شان او را بشناسند!
مهمانِ همیشگیِ آن ها، سکوتی ست
که تنها آغوش خیالیِ محبوب شان را می طلبد!
این سکوت آن ها را به کمتر از او قانع نمی کند!
حرف سرش نمی شود؛ بی رحم است، دائماً بهانه می گیرد!
ای کاش توان آدم ها را بسنجیم و بعد به روزهای نیامده پشت کنیم!
آن ها بعد از یک رفتنِ ساده،
فاصله ی میانِ عشق و نفرت را خوب خواهند شناخت!
دیگر کسی آن ها را
خامِ خودش نخواهد کرد...!
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
