محبوبم آخرین عکست به دستم رسید...غمگین نه اما شگفت زده شدم از اینکه چقدر سفیدی لابلای موهایت نشسته بود...شگفت از اینکه چه زود گذشت و صورتت چقدر به چین و شکن زمانه آغشته شده است... محبوبم از دیر شدن نوشته بودی و از هجران عزیزانت گلایه ها داشتی...از ترس هایت نوشته بودی و دلهره یِ آزردن و از دست دادن آدمها توی تمام خطوط نامه ات می رقصید...محبوبم بگذار اینبار منِ کوچکتر نصحیتی کنم، شاید به کارت آید..بیا بی خیال دنیا و آدمها باش...به خاطر من نه، به خاطر قلب مهربانت هم که شده غم دیگران را قی کن و چند صباحی خودخواه باش...بیشتر از تمام جهان خودت را دوست بدار و بس...دیگران هر چه که باشند رفتنی اند...خواه از گوشت آدم باشند خواه از خون...ماندنی ترین موجود جهان که با تو می ماند خودت هستی و بس...محبوبم کمی بیشتر شبیه من باش، بگذار چون من مغرور و سرد و خودخواه صدایت کنند...اما مگذار آدم ها با آمدن های بی هنگام و رفتن های ناگهانی پیرت کنند.
ZibaMatn.IR