پرنده،
لختی بر شاخه نشست.
درخت،
از ریشه به ساقه،
از ساقه به شاخه،
از شاخه به برگ
واژه شد،
حرف شد،
کلام شد،
شور شد،
اشتیاق شد،
واژه، جوانه زد؛
گُل داد
در آرزویِ میوه شدن بود که؛
پاییزان، این خزانِ بی رحم بی هَوا سَر رسید
درخت هنوز واژه بود که؛
پرنده رفت.
پرنده رفت
و
کَم کَم،
ذره به ذره،
واژه در گلویِ درخت خشکید
بهاران شد
زمستان شد
بهاران شد
و ...
و درخت، دیگر واژه نشد
پرنده برگشت
درخت اما؛
نه تنها، دیگر واژه نبود
برگ هم نبود،
جوانه هم نزد،
گُل هم نداد
درخت دیگر، تنها؛
فریادی بود در اختناق.
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
هذیان هایِ یک دیوانه(شیمارحمانی)