شاخه ی تنهایی که هر روز چند پرنده می زاید و آسمانم را می لرزاند می کشد سایه ی قدیمی را بر صفحه ی کاغذ به دیدنم که آمدی ترکه ای انار بیاور تا شلاق شود بر دستم باید اسمت را با لهجه ی پاییز بنویسم... رویاسامانی ۱۴۰۲/۴/۲۶
این متن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.