شنبه , ۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
درد را ز هر سو نویسی باز درد استدرمان گر ز آخر نویسی نامرد استدرد و درمانش نجوی از هر که ایهر دلی محرم نگردد گرچه مرد است...
چو ز چهره برگشایی تو نقاب، عقل گویدقلم است و نرگس و گل نه دهان و چشم و بینی...
عشق تو قضای آسمانیست...کس را گذر از قضا نباشد...من عاشقم و لبت ببوسم...عاشق...همه...پارسا...نباشد ...
یک بوسه دارم️از لب شیرین او هوسوز دل بروننمی رود این هوس مرا ......
تو آفتاب و من آن ذره ام ز پرتو مهرتکه از دریچه درآیم، گَرَم ز کوچه برانی...
نتوانم که زمانی ، نکنم یاد از تو ...!...
از تو امید چه دارم؟ که به یک عهد نپایی ...
با تو همراه چه باشم؟ که به یک بوسه بلنگی...
ریختم در طلبت هرچه دلم داشت، مَرو......
من نخواهم که به جز دیده مکان تو بُوَد......
ما همچو موم از آتشِ این غم گداختیم.....
کاندر دل ما جز هوست نیست هوایی......
چنان پیوسته ای در ما که پندارم که خودِ مایی......
هیچ کسم گر بدل بر تو گزینم به دل...
دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟ بر درت سگ وطنی دارد و ما را نه، که چه؟به سگانت نظری هست و بمانیست چرا؟ هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهدتو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟ خون من ریزی و چشم تو روا می داردبوسه ای خواهم و گویی که: روانیست، چرا؟شهریان را به غریبان نظری باشد و من دیدم این قاعده در شهر شما نیست، چرا؟ من و زلف تو قرینیم به سرگردانی من ز تو دورم و او از تو جدا نی...
حیفم آید که تو را جای کنم در دلِ تنگیوسفی چون تو سزاوار چنین زندان نیست...
چون من سرِ تو دارم ، سامانم از که باشد...؟...
خوشا کسی که دهانش به لب رسیده توست...!...
گفتی که به وصلم برسی زود، مخور غمآری، برسم ، گر ز غمت زنده بمانم !!...
دل یکی داریمو در یک دل نمی گُنجد دو یار ......
چون تو را از دلِ من نیست خبرهیچ مگوی......
غم هجرِ تو، بُنیادم بخواهد کَندمیدانم......
غم هجرِ تو، بُنیادم بخواهد کَند ، میدانم...
دل یکب داریمو در یک دل نمی گُنجد دو یار ......
میان خواب و بیداریشبی دیدم خیال تواز آن شب واله و حیراننه در خوابم نه بیدارم...
گفتی که به وصلم برسی زود مخور غمآری برسم گر ز غمت زنده بمانم...
گفته بودی که به فریاد تو روزی برسمکی به فریاد رسی ایهمه فریاد از تو...
گفته بودی که به فریاد تو روزی برسمکی به فریاد رسی ای همه فریاد از تو ......
