متن اوحدی مراغه ای

پیر ریاضت ما عشق تو بود، یارا
گر تو شکیب داری، طاقت نماند ما را
پنهان اگر چه داری چون من هزار مونس
من جز تو کس ندارم پنهان و آشکارا
روزی حکایت ما ناگه به گفتن آید
پوشیده چند داریم این درد بی‌دوا را..؟

دل رنجورِ مرا نیست به غیر از تو دوا

اوحدی مراغه ای

درد را ز هر سو نویسی باز درد است
درمان گر ز آخر نویسی نامرد است
درد و درمانش نجوی از هر که ای
هر دلی محرم نگردد گرچه مرد است

چو ز چهره برگشایی تو نقاب، عقل گوید
قلم است و نرگس و گل نه دهان و چشم و بینی

عشق تو قضای آسمانیست...
کس را گذر از قضا نباشد...

من عاشقم و لبت ببوسم...
عاشق...همه...پارسا...نباشد


‍ ‍

یک بوسه دارم️
از لب شیرین او هوس

وز دل برون
نمی رود این هوس مرا ...

تو آفتاب و من آن ذره ام ز پرتو مهرت
که از دریچه درآیم، گَرَم ز کوچه برانی

ما را تویی ز هر دو جهان خویش و آشنا..

سخت زیبا دلبرست او
چشم بد دور از رُخَش...

نتوانم که زمانی ، نکنم یاد از تو ...!

از تو امید چه دارم؟ که به یک عهد نپایی

با تو همراه چه باشم؟ که به یک بوسه بلنگی

ریختم در طلبت هرچه دلم داشت، مَرو...

من نخواهم که به جز دیده مکان تو بُوَد...

ما همچو موم از آتشِ این غم گداختیم..

کاندر دل ما
جز هوست
نیست هوایی...

چنان پیوسته ای در ما که پندارم که خودِ مایی...

هیچ کسم
گر بدل بر تو گزینم به دل

دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟

کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟

بر درت سگ وطنی دارد و ما را نه، که چه؟

به سگانت نظری هست و بمانیست چرا؟

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد

تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟

خون...

حیفم آید که تو را جای کنم در دلِ تنگ

یوسفی چون تو سزاوار چنین زندان نیست

چون من سرِ تو دارم ، سامانم از که باشد...؟

چنان پیوسته ای در ما که پندارم که خودِ مایی...

خوشا کسی که دهانش به لب رسیده توست...!

گفتی که به وصلم برسی زود، مخور غم

آری، برسم ، گر ز غمت زنده بمانم !!