در ادامۀ رفتنت بهار نیامد دردی که از زمستان تعقیبمان می کرد به استخوان رسید... اندوه آدم های زیادی در من است؛ آدم هایی با چشم های غمگین و خاطرات تلخ... حرفی نیست روزهای رفته در تقویم مانده اند برگرد بر گُردۀ این اسبِ مرده، نهیبِ شادی بزن سلمان نظافت...
می شود بیایی می خواهم بسوزانم همه ی خاطراتِ تلخِ گذشته را باید این بهار جورِ دیگری دوست بدارم تو را...
گربه ای در گوشه ی انبار خوابش میبرد آن زمان که سفره با اقرار خوابش میبرد پای پولی گر میان باشد پلیس زبده ای در مصاف حمله ی اشرار خوابش میبرد زندگی را در پس پس کوچه ها گم کرده ام عاقبت از این همه تکرار خوابش میبرد با مرور...
گاهی چقدر دلم یک رفیق شش دانگ میخواهد... کسی که به دور از جنسیت همراهت باشد، مذکر و مونث فرقی ندارد... فقط کسی باشد که بفهمد حالت را... بتوانی به دور از حاشیه و ترس از هر چیزی، تا نا کجا آبادهِ زندگی بروی.. اگر کمی حد دوستی های معمولی...
عشق هایی که می میرند چه می شوند؟ طوفانهایی که آرام می گیرند چه می کنند؟ ابرهای مرده دریا های مرده یادهای مرده را کجا دفن می کنند؟ اگر همه ی خاطرات تلخی که به سختی از یاد برده ایم یک شب باهم به شهر حمله کنند ما چه کنیم؟
