یه سری حرفارو واقعاً نمیشه زد، یه سری احساساتو نمیشه بروز داد، نمیتونی حالتو به کسی بگی، نمیتونی بگی چته و نمیتونی خودتو خالی کنی! هرچند خودت میدونی که باید با آدم درستش صحبت کنی میدونی نباید بریزی تو خودت، میدونی اگه لازمه حتی باید کمک بگیری و همه اینا...
ساده از من بی تو می میرم گذشتی خوب من تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم ماجراهایی که با من زیر باران داشتی شعر اگر...
مرا بنویس که خط خطی شدم از نوشته های تزویر،از ته مانده های پوچی های آرزو، از ریسمان پوسیده ای که رنگ به رنگش دردی به پهنای عشق دارد. از تار پودم اندک سه تاری مانده که از نواختن های بی هنرمندانه کودک درونم، ساز نا کوکش گوش خراش ترین...
فرض کن در آغوشت میمردم و مرا همانجا دفن میکردی... چه دلپذیر اگر فشار قبر را بیشتر کنی
وصیت کرده ام دفتر شعرم را بامن دفن کنند بین این سطر ها تنها جاییست که تو را بوسیده ام ...
چشمانت شروع حادثه بود حادثه ای که منجر به مرگ شد! مرگی که درون چشمان تو اتفاق افتاد و مرا برای همیشه درون چشمانت دفن کرد!!
هر پنجشنبه بیاد دل شکسته ام واژه هایی را خیرات میکنم تا بدانید در بطن هر جمله ام کسی دفن شده که با هر خاطرش خون می گریم و نبش قبر میشود.. . با هر نوشته مرده ای از یاد نرفته.. .
یک روز زمان خواهد مرد و عشق آن را دفن خواهد کرد
عشق هایی که می میرند چه می شوند؟ طوفانهایی که آرام می گیرند چه می کنند؟ ابرهای مرده دریا های مرده یادهای مرده را کجا دفن می کنند؟ اگر همه ی خاطرات تلخی که به سختی از یاد برده ایم یک شب باهم به شهر حمله کنند ما چه کنیم؟
گاهی دلت از سن و سالت میگیره میخواهی کودک باشی کودکی که به هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه میبرد بزرگ که باشی... باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی...! .
اگر حقیقت را خفه کرده و در زیر زمین دفن کنید ، باز هم رشد خواهد کرد و دارای چنان نیروی انفجارآمیزی خواهد شد که به هنگام انفجار هر چیزی را که در سرِ راهش باشد از میان خواهد برد ...
غرق شدن تو خاطراتی که تو گذشته دفن شده مثل کاشتن گل تو دریاست، آب زیاد میخوره اما رشد نمیکنه
پنجشنبه ای دیگر … مُردن آن نیست که در خاک سیاه دفن شوم مُردن آن است که از خاطر تو با همه خاطره ها محو شوم در گذشتگان رو از یاد نبریم … نثار روح عزیزان خاموش، فاتحه و صلوات
در روزگاری که به ظلم عادت کرده این چندمین پاییز است که ما دفن شده ایم
سکوت چه بلایی که بر سر آدم ها نمی آورد..! یک دنیا حرف نگفته صف میکشد پشت دیوار لب ها.. چه بغض هایی که دفن میشود در گلو.. حتی هوا هم هوای دلخوری میشود.. سکوت است دیگر..! شاید مملو باشد از حرف هایی که نیمه شب در صفحه ی چت...
و پس از مرگ مرا تنگ در آغوش بگیر حقم این است که در موطن خود دفن شوم
دوستت دارم و با خیالی از تو خواهم مرد.دفن خواهم شد.در جایی که نشانش را نمی دانم...! و سال ها بعد شاید کسانی باشند که از سر اتفاق در اعماق زمین یا تکه ای از یک شهر سوخته مشتی خاک خواهند یافت!که بوی عشق میدهد...
