متن دلنوشته های باران کریمی

                    در اردیبهشت، زمین شعر می‌نویسد با جوهر باران و باد،
موهای دشت را شانه می‌زند با دستِ شکوفه ،
اینجا زمان آهسته راه می‌رود انگار دلش نمی‌آید از کنارِ بهار بگذرد.
اردیبهشت… ماهِ دل‌نازکی‌های هوا، ماهِ آغوش‌های بدون دلیل، ماهِ قدم‌زدن‌های طولانی، بدون مقصد، فقط با خیالِ کسی...
در اردیبهشت،...

من نیامده‌ام دعا کنم...
آمده‌ام دلم را بگذارم کنار ضریح،
که بماند، بماند برای تو…
نیامده‌ام از زمین بگویم،
آمده‌ام تا آسمان را به گریه بیندازم.
حرم تو، جایی‌ست که آدم دلش را گم می‌کند،
و خدا…
خودش پیدایش می‌کند.