به سبب تو، در باغ‌های شکفته‌ی بهار، عطر گل‌ها چونان زخمی کهنه، در من می‌خروشد و دلم را می‌آزارد. چهره‌ات از خاطر رفته، دیگر دستی‌ات را در یاد ندارم؛ و لبانت… آیا هنوز بوسه‌شان را بر لبان من می‌توان سراغ گرفت؟ به سبب تو، مفتون تندیس‌های سپید پارک‌ها شده‌ام؛ آن...
نشسته ام درمیان بستر به تو فکر میکنم باخودم می گویم هستی ویا نیستی اگرنیستی، پس چرا پیش منی بویت، عاشقانه هایت، آغوشت، همه در من جا مانده دلبر من فراموشت شده ببریشان نمیدانم شاید رسم دلدادگیست اویی که می رود، میگذارد تکه هایش را دروجودت تا که شبها رنجت...
من در خویش مرده ام وتو بار ها و بارها جنازه ام را تکه تکه کردی
