متن مرگ تدریجی

دانه دانه مرگ را دارم تماشا میکنم
خوب میدانم که می‌میرم وحاشا میکنم

دست آدم هم برایم دانه ی مهری نریخت
یک پیاله گندمی را نذر حوا میکنم

اینبار
صدایش زدم
نه یک بار سه بار
و هر بار گفت بله
و نمی‌دانست
جانم که می گفت
هزار جان در من
می رویید
اینبار جانم بی جان شد.

من به دُنبالِ تو بودم نگران وقتی که
تو در آغوش لبالب، هیجان وقتی که

قَد فروخورده ام از این همه سرگردانی
در رکوعی به تماشای کَمان، وقتی که

پاره های بَدَنم رو به غَمت می‌رقصند
وای، اَز پنجه ی جادویِ تکان، وقتی که

ثانیه از سَرِ بی حوصلگی پَس,...

ذره ذره آب مى شویم و هیج نمى فهمیم از گذر زمان ما به یکباره نمى میریم آرام آرام در حال مردنیم واین قانون زندگى ست؟؟زیبایى پشت آلودگى ها مانده و زشتى و سیاهى سیطره انداخته بر همه جا؟!نگاهت سفیدی وزردى نور رو نمى بیند !همه چیز تیره و مات...

عشقم هر قطره اشکت
مرگ تدریجی من است
بی‌عشق
بی‌تو
چون شاخه‌ای که آرام در باد می‌شکند💔💔

چگونه عاشقم کردی
من افسار گسیخته را
که هنوز نبودنت را در بودنت حل کرده ام
واین مسکن من است
وگرنه مرده ام همان وقتی که تو رفتی

نه سرِ صلح به جان است و نه تابِ ستیزم
به لبم خنده ولی زهر به کام است هنوزم

تو بیا، یا که بزن تیر و تمامم کن دیگر
این چنین نیمه مردن نه روا نیست عزیزم

چه سخت است تنگ ماهی بودن
اگر بشکنی قاتلی و اگر نشکنی زندانبان
خوش به حال آب!

می‌خندیدند
می‌خندیدم
صدایم را نمی‌شنیدند
حرف می‌زدند
حرف می‌زدم
صدایم را نمی‌شنیدند
من زنده بودم
فقط
دلم مرده بود
و نوزادی که مرده به دنیا می‌آید
دست خودش نیست اگر
نمی‌تواند بخندد
یا حرف بزند...

من در خویش مرده ام
وتو
بار ها و بارها جنازه ام را تکه تکه کردی

روزگارم
صفحه ی شطرنج است
و من آن شاه عاشقی که
با هر نگاه سرد تو
کیش می شوم
این بار که آمدی
به مرگ تدریجی ام پایان بده
بگو دوستم نداری و
مرا مات کن


مجید رفیع زاد

مردم می میرند و بدی کار این است که به این مرگ تدریجی عادت کرده اند. شیوه هایی برای زندگی پیدا شده که به این مرگ می انجامد. مرگ ومیر اطفال، کار کمرشکن زن ها، گرسنگی مزمن همه، خاصّه سالخوردگان، چیزی نیست که پنهان باشد.
مردم به تدریج به جایی...

کشنده تر از گلوله؛
نبودن توست...
--(مرگِ تدریجی!)--

وقتی،،،
روزهای سال تمام می شود وُ،
هنوز\
ندارمت!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

غمگینم
و کسی نمیداند عشق را در پسِ نگاهِ خود پنهان کردن مرگِ تدریجی ست...
و من برای از دست ندادنت سال هاست که در خود مرده ام !
.

به سکته ی آرزوهایم
میگویم:
مرگ تدریجی یک رویا
که یک عمر است
امید به فردایم را فلج کرده

غرق شدن تو خیال
قشنگ ترین نوع مرگ تدریجیه..

روزهای بی"تو" بودن که نامش زندگی نیست،
مرگ تدریجی من است
پشت حصار روزمرگی ها...
جایی در نهایت جبر برای زیستن و عادت به خروار خروار تنهایی محض... لابه لای کوشش های بی حاصل برای دوباره خندیدن،
مانند خنده های تو که عجیب به صورتت می آید...
و تو
دوست...

وابستگی پیدا کردن به کسی که
متعلق به تو نیست ،
یعنی مرگ تدریجی ...
.

وابستگی به کسی که
متعلق به تو نیست
یعنی مرگ تدریجی.