یک زن دو چهره داره، یکی برای جهان و یکی برای خلوت خودش
زن، آخرین واژه‌ی بهشت است که بر لبان خداوند جاری شد، آخرین شعاع از نوری که در دست‌های آفرینش جا ماند، راز سر به مُهری که زمین هنوز برای درکش، خام است. او نه فقط انعکاسی از بهشت، که خود، بهشتی بی‌انتهاست؛ با چشمانی که شب را به ستایشِ روشنایی...
هیچوقت حرکت بعدیتو به مردم نگو
بودنت مثل بخار همین چای همینقدر آرام همینقدر مرموز... دستم از داشتنت کوتاه دلم اما گرم تنم اما داغ... نوووش ! بودنت را نوووش !
درست شبیه مونالیزا آرام مرموز پر حرف تو دوست داشتنے ترین راز جهانمے
اسفند ماهی زیبا اما بدون اعتماد به نفس شیرین و دوست داشتنی خونسرد اما تند خو هیچوقت نمی تونه قانع باشه آینده نگر و کم حوصله عشقش مرموز و پنهان
مرموز و قدم‌قدم‌قدم‌می‌آید امروز‌که‌من‌مرددم‌می‌آید بامن‌چه‌پدرکشتگی‌دارد‌او ازعشق‌بدم‌بدم‌بدم‌می‌آید
چقدر صدای آمدن پاییز شبیه صدای قدم های تو بود/ ملتهب/مرموز/دوست داشتنی...چقدر هوای پاییز شبیه دست های توست نه گرم/نه سرد /همیشه بلاتکلیف...
