متن مینا نیکخواه

همچون کویر...
خشک و سردم،
و حنجره ام آه می کشد
از حالِ روزگارم

من به انتظار و صبر محکومم،
و هیچ
گله ندارم
از بغض گلویم ز عالم

از پاییز نترس
بهار عشق انتظار ما را میکشد
انتظار عطر تنت را

مینا نیک خواه

صبح رویایی
دامن عشقت را
گره زد
به صبر سرنوشت

مینا نیک خواه

بر شعله ی نفرت
آتش عشقت نشست
تا هر لحظه وسوسه کند
زمستان لبهایم را
برای جوانه زدن در لبهایت
مینا نیک خواه

اسیر دلتنگی ام
انگار
تا ابد در خاطراتم
در انتظار عشقی دوباره ام
مینا نیک خواه

دست هایم
لحظه شماری می کنند
برای به آغوش کشیدنت
تن شعرهایت
بوی غریبه می دهد...
مینا نیک خواه

سمت تو نه!
دست دلتنگی هایم را
دراز میکنم
سوی خاطراتی
که یادآور آغوش عشق ماست...

مینا نیک خواه

باید از این فصل دوری کنیم
من به زمستان میروم
تو در بهار
کنار شکوفه ی آرزوها
منتظر بمان

مینا نیک خواه

برای تو که درس عشق نمیخوانی
جریمه فقط بوسه می چسبید
اگر ماندنت تا مجهولات نرسیدن را
کنار میگذاشت

مینا نیک خواه

با بوسه ای چهار میخ میکردم تن آرزوهایم را به آغوشت اگر دیواری میان ما نبود

آنگاه که در آغوش تو غرق می شوم و نماز عاشقی را به جا می آورم؛
مهر سجاده ی من دکمه های پیراهنت است.
کفر است ولی شفای من شده سجاده ی پر عطر پیراهن تو.



خواه

خیلی مسخرست به دنیا اومدن عاشق شدن، مردن،

مینانیکخواه

هر آنچه دل به ان بستیم رویاست.
خیال آمدن در این دنیای فانی، ارزش آن را نداشت که به شکمت لگد بزنم.
ببخش مادر مرا بخاطر ان همه حماقت.
مینا نیک خواه

نمی دانم چه غم دارم به دل هرشب
تو را گم میکنم من در خیالاتم
مینانیکخواه

بی قرارم رخ من بی لب یارم پژمرد
یاد او جان ز تنم برد نمی دانی که
مینا نیکخواه

در سرم میل فراموشی او هست ولی
گرچه این دل به دیوانگی عادت دارد
مینا نیکخواه