متن آفتاب

وقتی زندگی چیز زیادی به شما نمی‌دهد، به خاطر این است که شما چیز زیادی از آن نخواسته‌اید. آفتاب به گیاهی حرارت می‌دهد که سر از خاک بیرون آورده باشد.

من عریانم عریانم عریانم
مثل سکوتهای میان کلام های محبت عریانم
و زخم های من همه از عشق است
از عشق عشق عشق
من این جزیره سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه تکه شدن راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذره...

با هم که قدم می‌زنیم٬

حسودی‌اش می‌شود آفتاب!

نه که هیچ‌گاه٬

قدم نزده است با ماه!

زیبا هوای حوصله ابری است
چشمی از عشق ببخشایم
تا رود آفتاب بشوید، دلتنگی مرا

میان آفتاب های همیشه
زیبائی تو
لنگری ست -
نگاهت شکست ستمگری ست -
و چشمانت با من گفتند
که فردا
روز دیگری ست

من
روز خویش را
با آفتاب روی تو
کز مشرق خیال دمیده است
آغاز می کنم
من
با تو راه می روم و حرف می زنم
وز شوق این محال
که دستم به دست توست
من
جای راه رفتن
پرواز می کنم

ز شب هراس مدار این هنوز آغاز است
بیا که پنجره رو به صبحدم باز است

چو آفتاب درخشان چه خوش درخشیدی
طلوع پاڪ تو در شب قرین اعجاز است