متن جزیره

نگفته ی دریاست
جزیره.
رضا حدادیان

جزیره ام
در اقیانوس سکوت
دلتنگی

ترانه نژادی

دشت تازه ، هوا ناب
دلم اما
پیش انزوای تلخ توست
جزیره!

دل به دریا زدی که دریا در
گریه هایت جزیره را گم کرد
موج دریا، کنار ساحل با
رد پاهای تو تیمم کرد...

تنهاست چون جزیره کسی در درونِ من
جر خورد در کشاکش دنیا سکون من


آیینه ی شکنجه و درد است بی گمان
زخمی که وا نموده دهان از برون من


من معبدِ خراب، که هنگام زلزله
افتاد چلچراغم و سقف و ستون من


در خواب بی درنگ مرا کشت یک...

احاطه کرده ای مرا
چیست جزیره ، بی دریا !؟

هرچه بیشتر می‌گریزم
به تو نزدیک تر می‌شوم
هر چه رو برمی‌گردانم
تو را بیشتر می‌بینم
جزیره‌ ای هستم
در آب‌های شیدایی
از همه سو
به_تو_محدودم

هزار و یک #آینه
تصویرت را می‌چرخانند
از تو آغاز می‌شوم
در تو پایان می‌گیرم

بگو به خواب که امشب میا به دیده ی من
جزیره ای که مکان تو بود آب گرفت

آغشته شده ام به تو
به عطرِ تنت
همچون جزیره ای
که اسم و رسم اش را
با بهارش می‌شناسند ...

من عریانم عریانم عریانم
مثل سکوتهای میان کلام های محبت عریانم
و زخم های من همه از عشق است
از عشق عشق عشق
من این جزیره سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه تکه شدن راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذره...