متن ابوسعید ابوالخیر

یا رب تو به فضل مشکلم آسان کن
از فضل و کرم درد مرا درمان کن

بر من منگر که بی کس و بی هنرم
هر چیز که لایق تو باشد آن کن

در دل دردیست از تو پنهان که مپرس

تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس

با این همه حال و در چنین تنگدلی

جا کرده محبت تو چندانکه مپرس

باشد که ناگهی نگهی هم بما کند

سر تا سر دشت خاوران سنگی نیست
کز خون دل و دیده برو رنگی نیست
در هیچ زمین و هیچ فرسنگی نیست
کز دست غمت نشسته دلتنگی نیست

در دل دردیست از تو پنهان که مپرس
تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس
با این همه حال و در چنین تنگدلی
جا کرده محبت تو چندان که مپرس

گر با غم عشق سازگار آید دل

بر مرکب آرزو سوار آید دل

گر دل نبود کجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد به چه کار آید دل

هرگز نبود شکست کس مقصودم
آزرده نشد دلی ز من تا بودم

صد شکر که چشم عیب بینم کورست
شادم که حسود نیستم ، محسودم

خواهم زخدای خویش کنجی که در آن
من باشم و آن کسی که من می خواهم

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه

بی یاد تو هر جا که نشستم توبه

در حضرت تو توبه شکستم صدبار

زین توبه که صد بار شکستم توبه

دلْ جز ره عشق تو نپوید هرگز
جانْ جز سخن عشق، نگوید هرگز
صحرای دلم عشق تو شورستان کرد
تا مهر کسی در آن نروید هرگز...

ای بار خدا به حق هستی

شش چیز مرا مدد فرستی

ایمان و امان و تن درستی

فتح و فرج و فراخ دستی

مجنون به نصیحت دلم آمده است
بنگر به کجا رسیده دیوانگی ام !

وز دست غمت جان به سلامت نبرم من ...

گفتی که گنه کنی به دوزخ ببرم

این را به کسی گو که تو را نشناسد

بی یاد تو هر جا که نشستم ، توبه

ما عاشق و عهدِ جانِ ما مشتاقیست


ماییم بہ دردِ عشق تا جان باقیست


️️️

من بودم و دوش، آن بتِ بنده نواز از من همه لابه بود و از وی همه ناز شب رفت و حدیثِ ما به پایان نرسید شب را چه گنه، حدیثِ ما بود دراز

حال دنیا را چو پرسیدم من از فرزانه ای؟
گفت: یا آب است؛ یا خاک است یا پروانه ای!

گفتمش احوال عمرم را بگو؛ این عمر چیست؟
گفت یا برق است؛ یا باد است؛ یا افسانه ای!

گفتمش اینها که میبینی؛ چرا دل بسته اند؟
گفت یا خوابند؛ یا مستند؛...

دانی که چه ها چه ها چه ها می خواهم
وصل تو من بی سر و پا می ‌خواهم

فریاد و فغان و ناله ‌ام دانی چیست
یعنی که تو را تو را تو را می‌ خواهم

فریاد و فغان و ناله ام دانى چیست؟
یعنى که تو را تو را تو را می خواهم

او عاشق دیگری و من عاشق او

ای دل پروانه صفت سوخته ای سوخته ای

آن یار طلب کن که تو را باشد و بس

معشوقه ی صد هزار کس را چه کنی ؟

وز دست غمت جان به سلامت نبرم من

گویند که چرا دل بدیشان دادی

ولله که من ندادم ایشان بردند