متن اشعار علی مولایی

در پستوی پندارت
پنهان کن مرا
این روزها
سرمه های چشم چران
برای تاراج عشق
به هرپستویی سرک می کشند



علی مولایی

تهمینه ی کدام سمنگانی
که رستم دل را
به زانو درآورد
کرشمه های
تهمینه ی نگاهت



علی مولایی
سپکو

کاش آن می شد که از
دیوانه خویان
زمان



یک نفرهم گاه گاهی
دستی از من
می گرفت




علی مولایی

بیدارهارا
بردار دیده اند
بیدهایی
که به بهانه ی جنون
می لرزند
ازبیم دار


علی مولایی

شیخ وزاهد ازعبادت دست
بردارد چومن


گوشه ای بنشسته با حسرت
نگاهت
میکنم



شاعران دروصف تو شعرو غزل
گویندو
من


شکوه ها از جذبه ی چشم
سیاهت
میکنم



علی مولایی

حالا که چشمانت
دنیای مرا
به بازی گرفته اند
آخرتم را
درآغوشت بسوزان


علی مولایی

لب شراب آلوده چشمش مست
نگاهش مضطرب


بی گمان برهم زده میخانه ای دیگر
در این شهر




علی مولایی

به کام کدام فرهاد است
شیرینی نگاهت
که باهرنظر
تلخ می کند
کام چشمانم را


علی مولایی

سوگند به آفتاب
که در حصار آغوشت
جز به افق چشمانت
بیدار نخواهم شد
بگذار
خروس سحر
بانگ بزند
رسوائی ام را



علی مولایی

کوچه های پیراهنت را
بیراهه می روم
تا در زندان آغوشت
به حاشیه کشیده شود
حرفهایمان




علی مولایی

رایحه ی حضورت
پرمیکند مشامم را
آن هنگام
که دررؤیا هایم
دستهایت را
حمایل می پندارم
برگردنم



علی مولایی

دلبر
عشوه گرِ
غمزه فروشی دارم



به گلستان
ندهم گوشه ی
آغوشش را



علی مولایی

تو در کنج دلم
بنشین
که من بر این خراب
آباد


کسی را غیر تو
اینجا
رهش هرگز نخواهم
داد



علی مولایی

آغوشت را
چگونه روزه بگیرم
وقتی عسل چشمانت
دهان نگاهم راآب می اندازد
ومن
پنهانی قورت می دهم
طعم نگاهت را


علی مولایی

موسیقی بیکلام نگاهت را
در کدامین پرده می نوازی
که پلک ها
در انجمن چشمانت
می رقصند


✍ علی مولایی

حسادت میکم
به شعر های
که هنگام نوشتن
تورا
زمزمه
می کنند



علی مولایی

از نردبان شب
پله پله پائین می آیند
درد هایی
که آشیان کرده اند
در شب هایم


علی مولایی

حسادت میکم
به شعر های
که هنگام نوشتن
تورا
زمزمه
می کنند



علی مولایی

ای جمعه چرا
سرت به زانوست
مگر


چون من
تو هم ازنگار خود
دلگیری



علی مولایی

تو
همان جمله ای هستی
که هیچ وقت
نمی نویسمت
تا غیر ازخودم
کسی تورا
نخواند



علی مولایی

به بیشه زار و نیستان
چنین نکرد آتش



که خنده ی نمکین تو
برجراحت دل



علی مولایی

امشب ای
دلبر شیرین لب من
کوته کن

قصه را
هرچه که خواهی زپس
بوسه بگو


علی مولایی

ازجیب اندوه
سر برنمیدارد
پدری
که چشمهایش
پشت پرده ی شرم
پاشویه می کند
اندوه نورس را



علی مولایی

بوسه هایت
آخرین طبیب است
به بهانه ی عیادت بیا
چیزی نمانده است
که ازدهان بوسه هایت بیفتم



علی مولایی