متن اشعار معظمه جهانشاهی

گاهی
از لالایی سحر امیز صدایت
می شوم آواز خوان امیدی
که هر شب تار
روشنایی اش را
از فروغ
به عاریه گرفته بود
تا برای ملاقات با محرمانه ترین غزل هایت
تنها
گهواره ی آغوش تو را ببیند

من و تو
دو صفحه
از کتابی نانوشته ایم
که خود را
نخواهیم شناخت
در وهله ی اول
تا باد
با لهجه ای خاص
پایین تر از پل سیدخندان
ورق زد اسمت را
که با لمس حرف هایت
از خواب سنگ برخیزم
کلمات روشن را
بی کم و کاست
در...

می بوسمت یک روز تنها
می بوسمت رویای زیبا

می بوسمت شاید نسیمی
آورده عطرت را به اینجا

انگار در آن سوی دیوار ها
کسی آوازم می دهد
عجیب نیست که او راندیده ام
تنها صدایش
وارث واژه های من است ؟
که هر صبح
از تخیل خدا وندی خویش
از سوره سپیده دم
برایم کلمه بیاورد
تا جمله به جمله
تفسیر کند
تمام ترانه هایم را