تمام حرف دل است، اینکه با تو می گویم به حرمت قلمم دل بده به اقراری خیال و واژه شعری ردیف حال منی قسم به جان غزل حس و حال اشعاری اگر که خواب پریشان هر شبم هستی نسیم و شبنم صبحی برای بیداری بهار را به نگاه تو می...
به تو گفتم : گنجشک کوچک من باش تا در بهار تو من درختی پر شکوفه شوم و برف آب شد شکوفه رقصید آفتاب درآمد من به خوبی ها نگاه کردم و عوض شدم من به خوبی ها نگاه کردم چرا که تو خوبی و این همه اقرار هاست بزرگترین...
راست میگفتی ما تفاوت های زیادی با هم داشتیم تو دل میبُردی و انکار میکردی من اما دل میبستم و اقرار میکردم...
من روزه دارِ عشق تو اقرار می ڪنم! با بوسه از لبان تو افطار میڪنم...
نه اقرار می‌خواهد نه اغراق تنها تو دانی که چیست احوالِ ما... گفتن نمی‌خواهد، شما آگاه هستید از آنچه چشم هایتان بر سرِ روزگارِ ما آورد حتی مطلع هستید از چاشنیِ لبخند هایتان همراهِ لحظه ها و خوب ایمان دارید به حواس پرتیِ ما به خالِ هندویتان بنده از عالم...
پدرم گفت: سر سفره دعایی بکنید ناگهان داد زدم دلبر من را برسان خاطرم نیست پس از حاجت من شام چه شد خورد محکم به سرم شئ بزرگی پس از آن چند روزیست خلاصه سر ما باند شده است شده این سر سپر حاجت و اقرار زبان آخر ای مادر...
کسی که اقرار نمیکند شبهایش بی حضورِ شما صبح نمیشود! کسی که نمیگوید صدایتان که بلرزد دنیایش میلرزد... مغرور نیست... کسی که دلش پرواز نمیکند برای آغوشتان و سفت بغل نمیگیردتان دوستتان ندارد... وگرنه عاشق غرور سرش نمیشود؛ میان آن همه خواستن
خوشبخت آن دلی که گناهِ نکرده را در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است
