بیو شعر

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

فراموش کردنت کار سختی نیست
کافیست چشمهایم راببندم
و دیگر
نفس
نکشم

دوستش دارم ولی این راز باشد بین ما

هر کسی را دوست دارم زود شوهر می کند‍

پایه هستی که

ویرانت شوم ؟

من هیچکس را کنار خود ندارم
و این همه هیچکس یعنی
تو
تو
تو




یره_حسینی

یک لحظه غمت از دل من می ‌نشود دور

ویرانه دل ماست
که با هر نگه ساده دوست
صد بار بنا گشت و
دگر بار فرو ریخت

شب به اندازه ی
چشمان تو بیتابم کرد
وای از این شب
که به دست تو پریشانم کرد

دستانت
گرم ترین
تصمیمی است که
برای
همیشه گرفته ام

مرا که با توام
از هر که هست ، باکی نیست

شوق یک بوسه به لب های تو نازل شده است

چشمم از هر چه بجز چشم تو غافل شده است

و اگر روی شانه ات بخوابم

اصحاب کهف خواهم شد

ای خوب من
دوستم داری را از من بسیار بپرس
دوستت دارم را با من بسیار بگو

‌‌دلم میخواهد 
میبوسی ؟
یا ببوسمت ؟

باریک تر از موی سرت
گردن ما بود
آن روز که موهای تو در باد
رها بود

دوریت را چه کنم ؟
ای سراپا همه ناز
تو نباشی من به یک پلک زدن خواهم مرد

با بوسه بیا
بخت
لبم را وا کن

اندر دو جهان دوست ندارم مگر او را

عشق
بی فلسفه زیباست

تو نخواهی
دل من باز تو را می خواهد

حیران شدم در کار تو
درمانده ام از رفتار تو

هم می گشایی پای را
هم قفل و بستم می کنی

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

قصد من از حیات تماشای چشم توست

ز تو جز تو نخواهم

اگر عشق گناهست
ببین غرق گناهم

همه بر سر زبانند و تو در میان جانی