بیو شعر

(او خواهد آمد)

او خواهد آمد تا دهد گـرما به دل‌ها

او خواهد آمد تا دهد پایان به سرما

او خواهد آمد تا جهان سامان بگیرد

او خواهد آمد تا دهد بر عشق، معنـا

اسمِ تو، سرفصلِ واژه، واژه ی شعر دل است؛
مطلعِ شعرِ گروه این نااامِ پُر مَد کرده ام!

با تو اعضای گروهم، می شود، کامل فقط؛
با رباتِ دل، ورودِ غیرِ تو، سد کرده ام!

شهد شیرین لبت باشد نباشد جای غم
چای تلخ غم کنارت می شود شیرین چرا؟

آنقدر شیرین زبانی در زبانم ذکر توست
تا دهانم وا شود می آورد اسم تو را

بهترین خلق جهانی نقص و عیبی در تو نیست
شکر می گویم شدی سهم دلم جانان ما

شاکرم من...

"دروغ...
حرفی که...
می‌رقصد
روی لبه‌ی تیغ
با لبخندی
خونین..."

"میان فاصله‌های ما، هزار بوسه گم شد"

"تو در شعرهای من جاری هستی؛ اما دور"

عشق
مثل
حرفی بود
که
هر بار
به
تو
ختم می‌شد

نقطه‌ها
جا ماندند
در پایان
جمله‌ای که
تو
ناتمام
رهایش کردی.

ن
ی
م
ه
‌ی
حرف‌هایت
هنوز
در گوشم
زمزمه می‌شوند
...

جدایی
نقطه‌ایست
که جمله را
تمام نمی‌کند!

دست‌های ما
دیگر به هم نمی‌رسند
اما هنوز
خطوط شان
حرف می‌زنند...

تو رفتی
و جهان
وزن سکوت را
به من آموخت.

شعر بانداژ کردن زخم های روح است.

تسبیح شیخ پاره شد و دانه دانه شد

از بس که استخاره زدم تا ببینمت

نه جانانی نه خواهانی

نه جانانی که نامش را کنم فاش!
نه خواهانی که گوید مال من باش!

پیش چشمم گیسوان را بسته و واکرده ای

کرده ای وابسته ی خود هم مرا هم شانه را

چشم درویش بکن، موقع صحبت با من

من دلم خواسته شاید به شما زل بزنم

بگو به رکعت چندم رسیده است نماز؟
که با خیال تو مشغولم و حواسم نیست

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

آهای بارون پاییزی
کی گفته تو غم انگیزی

از هزاران دل یکی را باشد استعداد عشق

نور نبود هر درونی را که در وی مهر نیست

چو دل در دیگری بستی نگاهش دار، من رفتم

ز جهان کناره کردم که تو در کنارم آیی