متن حافظ

که گُناهِ دگَران
بَر تو نَخواهند نِوشت
من اَگر نیکَم و گَر بَد
تو برو خود را باش...!

•حافظ

پاییز دارد دل می کند از شهر ...

و من خاطرات عاشقیمان را مرور میکنم از اول پاییز

تا اخرین روزهای یلدایی

یلدای تنهایی ...

رفتنت انقدر مبهم بود که برای همیشه شب هایم

را یلدا کرد ... همان قدر طولانی همان قدر سرد

پاییز دارد دل می کند از...

کسی که حُسن و خط دوست را در نَظَر دارد

مُحقق است که او حاصل بَصَر دارد .....

در میان آب و آتش هم چنان سرگرم توست
این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع

اشک باران

بازآ که ریخت بی گلِ رویت بهارِ عمر...

در دلم غوغاست اما رازداری بهتر است...

حافظ

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

(حافظ)

مضطرب حال مگردان
منِ سرگردان را...

حافظ

گر چه وصالش نه به کوشش دهند،
هر قدر ای دل که توانی بکوش

(حافظ)

هر که بی هنر افتد نظر به عیب کند...

(حافظ)

فلک به مردمِ نادان دهد زمامِ مُراد

تو اهلِ فضلی و دانش ،همین گناهت بس!

دل از من بُرد و روی از من نهان کرد

خدا را با که این بازی توان کرد

میدونی رو مخ ترین عضو بدن کدومه؟؟؟؟
معلومه دله
این دلی که هی بهش میگی دلت براش تنگ نشه ها ...
وقتی میبینیش نلرزیا....
هم دلش تنگ میشه و هم از هیجان زیاد شروع میکنه به بوم بوم کردن
وقتی یک نفری که دوستش داری سرت داد میزنه بهش میگی...

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

هر که را نیست ادب، لایق صحبت نبود!

از بس که چشم مست در این شهر دیده ام
حقا که می نمی خورم اکنون و سرخوشم

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود

خوش تر از نقش تو در عالم تصویر نبود

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

نی دولت دنیا به ستم می ارزد

نی لذت مستی اش الم می ارزد

نه هفت هزار ساله شادی جهان

این محنت هفت روزه غم می ارزد

از کیمیای مهر تو زر گشت روی من

آری به یمن لطف شما خاک زر شود

✍محسن آریاپاد


چرب ِ دسکلاَ

الو! خروسخوان بخیر حاجی"حافظ"!
خیال ِ هَلاچین ِ سر نیشتِه ای
یا ایلهام ِ تفت ِ مِئن خاکه شیر خورداندری!؟
ترا جان ِ تی شاخه نبات
ایچّی واپَرسم راستشاَ بوگو!
چُتو بُبو اَنهمه پادشاهانِ مَرهَ
رندانه بینیشتی، ویریشتی، بَزِه ای
بوخوردی، فوکودی، فیشادی
تَه رِه...

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد