ما را به راه خویش درنگی اگر نبود یا پیش پای ما سنگی اگر نبود اکنون گیاه رسته ی امید می شدیم کرسی نشین معبد خورشید می شدیم لعنت به هر درنگ نفرین به هر چه سنگ
چراغ های قرمز را دوست دارم... نقطه ای هستند برای ایستادن...برای درنگ کردن...توقفی کوتاه در میانه یِ راه... قدر لحظه ها را فهمیدن... چراغهای قرمز را دوست دارم...چون به من ممنوعه ها را یاد می دهند...ممنوعه هایی که جان آدم را می گیرند...چراغ های قرمز حواس ما را جای خودشان...
تا می‌توانیم دوست بداریم ، زمانه درنگ و تردید و اما و اگر نیست ؛ وقت تنگ است و فاصله بین بودن تا نبودن بسیار اندک ! انگار باید دیوانه‌وار دوست داشت و عاشقی کرد از بس همه‌چیز به آنی وابسته است ...
به عمر مثنوی‌ات با تو زیستم، شاعر و سخت بدرقه‌ات را گریستم، شاعر اگر چه در همه‌جا آسمان همین‌رنگ است، قبول می‌کنم، اینجا دل شما تنگ است درنگ کن که دلم با تو همسفر شده‌است سفر؟ نه، آه... دلم با تو دربه‌در شده‌است تو ساده گفتی و من نیز ساده...
نیست با تو درنگ دیگری
