♥ اندوه تو: یک شب دیر یک شب تیره و دور ناگهان، از پنجره اندوه تو را باد آورد! گشت، لبم از لبخند،،، -- خاموش!! عطر یادت؛ ای گل،،، -- آئینه باغ دلم را پر کرد! قفس گلویم شد؛ از آواز قناری پُر! بر دهانم امّا؛ زده شد، قفل خاموشی...
در معبدِ من می میرند تمام بولهوسی های جهان! من راهبه ئی هستم که آخرین عبادتگاه ساخته شده ام طرح ست از یک حسِ گمشده. در مرهمی آغوش، به پیچیدگی هائی برخورده ام که رمزِ بوسه هایت را دنبال می کند! به جغرافیائی آشنا هدایتم باش! (زانا کوردستانی)
رفتنت، بل فاجعه بود اتفاق که نه! مثل خشکسالی های ممتد مثلِ،،، سوءتغذیه ی درخت!. وقتی که رفتی دنیای من چهار دیواری شد درانحصارِ تاریکی. تو که رفتی همه چیز دنیا عجیب شد مثل آوار زده ایی که لاشه اش را از زیر خاک بیرون می کشد، برای : --خاک...
