شعر پاک

زباله‌های ذهنت را که بیرون ریختی،
نفس کشید زمینِ خسته‌ٔ اندیشه‌ات.
پس‌مانده‌های کهنه‌ٔ تردید،
در آفتاب آگاهی جوانه خواهد زد
و در مراحلِ بازیافتِ روح،
هوای تازه دمیده خواهد شد به مهر،
به روشنایی،
به خویشتن

ما مانده‌ایم

با زخم و غربت

با خستگیِ بی‌پایان

اما هنوز

در نفس‌های آخر

آغوشی از بودن هست

در آن سرزمینی که خون ریخته‌ست
دل از داغ مردم، جنون ریخته‌ست

نه خورشید روشن، نه مهتاب گرم
جهان تیره‌روزی‌ست، بی‌رنگ و شرم

صدای قدیمی خموش است و سرد
نه پژواک مانده، نه فریادِ درد

دل از زخم دیروز، خونین و خست
چو جامی‌ست لبریز از آه و بست

نگاهِ...

در گذر زندگی، پیچیده راهی پرغبار
حلقه‌ی زلف نگارم، روشنیِ باور است

گاه گم می‌شوم از خویش در این دشت فریب
لیک یادش در دلم چون آیه‌ای از کوثر است

بر لبش خاموشی اما در نگاهش گفتگوست
سکته‌های چشم او افسونگرِ این شاعر است

زهرِ هجرش ریخت در جانم شراری...