کنار پنجره ای نشسته ام به تماشای شکوفه های بهاری، پرنده ها، میان ابرهای روشن صبح نمی پرند ، می رقصند، کوه بی صدا آفتاب را در آغوش می کشد، آنقدر آرام که انگار هزار سال عاشق بوده است، و من با دلی تازه غبار روزهای رفته را می تکانم،...
در دل بهار، جایی که گل‌های سرخ و زرد در آغوش باد می‌رقصند، زندگی دوباره آغاز می‌شود. اینجا، میان سکوت گل‌ها و هوای پر از عطر، قلبم دوباره زاده می‌شود. بهار، همان جایی‌ست که عشق در هر لحظه‌ای به شکوفه می‌نشیند.
وقتی که شکوفه های بهاری بر روی زره دشمن فرود می آید تصویر خویش را بر روی تیغه ی شمشیر می نگرم که مرا به سوی مرگ سوق میدهد تا آزادی مرا در آغوش خود خفه کند.
حاصل بوسه های تو اکنون منم شعری که از شکوفه های بهاری سنگین است و سر به سجده بر آب فرود آورده دعا می خواند.
شکوفه های بهاری آواز قلب من است
