متن عبادت عاشقانه

قصه‌ ی دلتنگی من از چشمانت آغاز شد... 
از همان لحظه‌ ای که نگاهت
بی‌ آنکه سخنی بگوید 
تمام هستی‌ ام را به بند کشید.

تو را دیدن
عبور از مرز عقل بود 
و اقامت در اقلیم دل. 
چشمانت 
نه آینه بودند
نه دریا
که آیاتی بودند از کتاب عشق...

تکیه بر او بکن؛
و او را،
در تمام لحظه‌های بی‌کسی؛
دلواپسی،
با تمام توان؛
با بیان ایمان؛
و زبان جان،
فریاد کن!

من
هم صدا با
امواج سرکش احساس
روح ناآرام خود را
به ساحلِ آرامِ عبادت می سپارم
و از نسیم روح افزای اقیانوس عشق
سرزندگی و امّید را
به ژرفای نبضِ جانم
هدیه می نمایم...