متن فریبا

[فریبا]

پیپ اش را گوشه ی لب گذاشت با طمأنینه... روی تخت نشست. با دست گرد و خاک و تکه های آوار شده ی سقف را پاک کرد.
اسباب و اثاثیه ی تخریب شده ی خانه اش را ورانداز کرد. آهی کشید و پکی عمیق به پیپ زد.
در زلزله...

به او گفتم که قصدم دیدن توست
زمان دیدن و بوییدن توست

ز رویارویی‌ام او طفره می‌رفت
هراسان بود اواز دیدنم سخت

خلاصه راضی اش کردم به اجبار
گرفتم روز بعدش وقت دیدار

رسید از راه وقت و روز موعود
زدم ازخانه بیرون اندکی زود

چودیدم چهره اش قلبم فروریخت...

عاشقانه هایم را در باد

میخوانم

میدانم نسیم

آنها را به گوش تو

زمزمه

خواهد کرد ️