متن مریم صابری

یلدا بیا روشن بکن این خانه ها را
دنیای سرد و ساکت پروانه ها را

وقتی که باید ماه باشی و بتابی
با مهربانی گرم کن کاشانه ها را

پاییز پیام آور ِ بغضی زرد است
یادآوری ِخاطره های درد است
این دغدغه ی همیشه ی آدمهاست
تا آمدنِ بهار دلها سرد است

می گویم « هیچی ».
هیچی، مثلِ همیشه، یعنی باز هم بپرس، بپرس. یعنی نزدیک تر شو.
یعنی مهربان تر باش...

پاییز...
همانی است که اگر سرش هم برود دلباخته کردن دیگران و دلبری کردنش نمی رود.
همانی که با زیبنده بودنش دیگران را فریفته.
و...
منی که آمدنم با پاییز نبود،کاش رفتنم به وقت پاییز باشد.
پاییزی که برگها و خزان بودنش نفس را به من ارزانی می کنند.
همانقدر...

جمعه ها در قلب من یکباره طوفان می شود
بغض می آید کنارِ عنصر دلتنگی ام،
ناگهان چشمان ِ من مهمان باران می شود

مات
چشمهایت هستم
تو فقط نگاهم کن
سرمیکشم
قهوه تلخ
چشمانت را

به کدامین گناه دل کندی
از من و این دلی که عاشق بود
از همین من که دوستت می داشت
از وجودم که با تو صادق بود
به کدامین گناه محکومم
من نگفتم که عاشقت هستم؟
حکم کردی نبودنت را...حیف
به تو اصلا چگونه دل بستم؟