مهدی بابایی ( سوشیانت)شعر

یاد تو،
گاه چون رویش گلی زیباست،
بر خاک وجود من،
و گاه چون زخمی جانکاه است،
بر تن رنجور من...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

یاد تو،
گاه چون پرنده ای اسیر است،
در قفس ذهن من،
و گاه چون بارش باران است،
بر جنگل گریه ی من...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

یاد تو،
گاه چون پروانه ای است،
نشسته بر گلبرگ آرامش من،
و گاه چون بارش تگرگ است،
بر دشت دلتنگی من...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

یاد عشق تو،
چون زوزه ی گرگی ست،
در سکوت برفی خیال من،
و یا چون آتشی شعله ور است،
در سرمای تنهایی و تاریک من...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

یاد تو،
چون آفتابی تموز است،
در هر شب چشمان من،
و یا چون سنجاقکی سرگردان است،
در برکه ی چشمان من...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

در خیالم،
دختری از عصر پارینه سنگی،
شانه می زند بر گیسوان بلندش،
در آینه ی گودال های روشن آب باران،
و مردی از پشت تکه سنگی،
به تماشا نشته است،
آبتنی دختری باکره در برکه را،
و این سر آغاز نخستین داستان عشق در جهان است...
مهدی بابایی (...

به یاد انسان های عصر پارینه سنگی،
آتشی می افروزم در دهانه ی غاری،
در دریاچه ی خیالم،
زنی سوار بر پاره تخته ای،
به کشف جزیره های دور دست می رود،
در پی آزادی...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

یاد تو،
چون مزرعه ای است در وجود من،
و چون جویباری جاری است،
بر دشت و پیکر من...
مهدی بابایی ( سوشیانت)

در هر لحظه از زیستن من،
یاد عشق تو،
چون ستیغ کوهی بلند،
می درخشد در قاره ی اندیشه ام...
مهدی بابایی ( سوشیانت)

به رسم دیرینه ی نخستین عشق جهان، من نیز تو را دوست دارم، آن گونه که گیاهی آفتاب را، و آن گونه که هومر، خدایان افسانه ای را، و آن گونه که رومیان، الهه ی ونوس را... مهدی بابایی ( سوشیانت)

وه، آزادی قرینه ی لب های توست،
یک انار ترک برداشته،
بر بلندترین شاخه درخت عشق،
که چیدنش محال است...
مهدی بابایی (سوشیانت)

آیا خدا خالق آزادی ست،
یا استبداد،
کدامیک،
آیا باید اندوه حلزون،
در پاییز حزن آلود را باور کرد،
یا رقص گیسوی بید در باد را،
که پرچم آزادی خداست؟
مهدی بابایی ( سوشیانت)

چونان تو را دوست دارم،
که هوس دارم،
روزی گاز بزنم،
سیب نشسته ی صورت تو را...
مهدی بابایی ( سوشیانت)

یاد تو،
گاه چون زوزه ی گرگی ست،
در سکوت برفی خیال من،
و گاه چون بارش تگرگ است،
بر دشت دلتنگی من،
و گاه چون بارش باران است،
بر جنگل گریه ی من...
مهدی بابایی ( سوشیاتت)

گیسوی سیاهت در روز،
تکه ای لمس شدنی از شب است،
و چشم هایت در شب،
تکه ای از آسمان آبی،
به جای مانده از روز.

مهدی بابایی ( سوشیانت)

بر کف دست آسمان،
ماه، تخم کلاغ سیاه استبداد است،
و خورشید، تخم شکسته ی کبوتر آزادی،
ای کاش خدای پیر با چوب دستی خویش،
از درخت گردوی آسمان،
می انداخت بر زمین،
گردوی پوک ماه را...
مهدی بابایی ( سوشیانت)

در باغ لحظه ها،
چشم های سیاه تو،
به گیلاس های سیاه رسیده می ماند،
و قرینه ی لبخندت،
گاه چون هلال ماه در آسمان،
و گاه به سیب سرخ دو نیم شده می ماند،
گاه دست نیافتنی، گاه دست یافتنی.
مهدی بابایی ( سوشیانت)

اندوه من،
چون گرگی بر تپه های برفی گونه های تو
زوزه کشان در پی آن اسب سیاهی است
که تو آن را در پرچین مژه هایت،
رام کرده ای...

مهدی بابایی ( سوشیانت)

روباهی تشنه،
تند تند پوزه در آب فرو می برد
و جویبار از ترس،
با هر موج ریز خویش،
لرزان لرزان،
می گریزد در مه تا ابدیت...
مهدی بابایی ( سوشیانت)