متن ویترین

مدت‌هاست
از پشت ویترین
خیره مانده است مانکن
به مردمی که از بوتیکِ جنگ
کفن‌های مارک‌دار می‌خرند...

سبابه ام را
می نشانم
جای اثر انگشتی، یخ زده از سال های پیش،
و ادامه می دهم خیره بودنش را
تا دوایری که
تا چرخ هایی که
تا دوچرخه ای که
تا تایی که
دیگر نیست...
«آرمان پرناک»

عزیزم

از من نپرس

اجناس کدام مغازه

زیباتر بود

من تمام مدت

در شیشه ویترین ها

خودمان را تماشا میکردم

ویترین نشانم میدهد پیراهنت را

یادم میاید عطر جذاب تنت را

داغی که بر قلبم نشاندی مرگ بار است

هضمش نکردم درد تلخ رفتنت را

نقاش میفهمد که میمیرم در این درد

میبوسم آن تصویر سایه روشنت را

از تو نوشتن بی نهایت درد دارد

خط میزنم در خاطرم دل...

پای سیب
درون ویترین
شرابِ کهنه

عادت کرده ام که این خیابان شلوغ
هر روز
سینمای من باشد
من سالهاست پشت این ویترین
خشک شده ام
اینها درد من است
من
تنهامانکن این ویترینم

ما شبیه جنسِ خاک خورده ى داخلِ ویترینیم،
که یک نفر انتخابمان کرد
اما حاضر نشد بهایمان را پرداخت کند!
فقط آمد،
دلخوشمان کرد،
و رفت...
رفت یک دورى بزند برگردد