شعر مدرن

شعرم را بردار
وبا زاویه دید درخت
کنار بزن
سرانگشت پاییز را

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان

یک آستینم دیر
یک آستینم دور...
خیاط باشی!
این چه لباسی بود برایم دوختی !؟
«آرمان پرناک»

چاره ای نبود
زندگی
چاهی بود
که باید
در من می افتاد
«آرمان پرناک»

جهان
با سوزنی در دست؛
می دوزد و می دوزد و می دوزد
--دهانم را...



زانا کوردستانی

دمکراسی ی کاذب
دارد با بوق وقاحتش
غوغا می کند!
...
ما؛
در گوش هامان پنبه چپانده ایم!



زانا کوردستانی

هایکو های پائیزی

ابر و باد

وقتی مرور می کنم

رویاهایم را


 

... گردباد

آه این زمین هم

به آسمان رسید


  

باد پاییزی

پیدا می کند قاصدک

خانه ی سالمندان


 

پس از درو...

کلاهش را بر می دارد

از سر مترسک




خش خش برگ

غیبت کسی می کند

باد،پشت سرم


 ...

درختی در خیابان
سر تکان می دهد
شاعری،پشت کرکره ی خیال
دنبال استعاره می گردد.

هر چه نوشتم
روی آن برف بارید
زندگی
دخترک تهیدست غمگینی بود
به مدرسه رفت
زیبا شد
دور شد
روی برف ها
فقط
به ردپاها
خیره ماندیم

دستانم بوی گل می داد
مرا گرفتند...
به جرم چیدن گل
به کویر تبعیدم کردند
و یک نفر نگفت
شاید گلی کاشته باشد...

تا روزی که بود
دست هایش بوی گل سرخ می داد
از روزی که رفت
گل های سرخ
بوی دست های او را می دهند

کاشکی زندگی
چایی بود
می ریختی اش در دو فنجان کوچک
با دو حبّه قند
شیرین اش می کردی
و با کسی که دوستش داشتی
می نوشیدی اش

دستی
گلهای روسری ام را
گره می زند
به سر شاخه ی بهار
پایان می گیرد
فصل ریزش موهام