شعر مدرن

بودن
عالمی دارد
نردبان بودن
عالمی دیگر.


نردبان شدم
که دیوارهای طرد به من تکیه دهند
از من بالا روند
و سایه‌ی سرخ‌ترین سیب تاریخ را
از گوشه‌ی ذهنم بربایند...

شب دلم یخ زده بود توی دلم آب شدی
یار دیوانه ی من از شب و آغوش بگو
عشق ای نامه ی سر بسته ی خاموش ، بگو
قند هر روز من امشب ، عسل ناب شدی

شب پر طول و طویلی ست ، به یلدا نرسید
مست و محزون...

حواسم به خودم هست
نه به گنجشکی که در کوچه ی بارانی تو
دانه های خیس باران را می چیند،
نه به نجوای پروانه ها که بر لبه ی پنجره
با، باد هم آواز می شوند.
ذهنم تنها در مدار رینود می چرخد،
واین پرسش که چرا تب آتشین من...

آفتابا...
تو را از رنجش کلمات
در سر به هوایی باد
که شال نارنجها را می دزدد
می شناسم...
تو را مثل عاشقانه های شاملو
با چاشنی فروغ
و طعم شیرین بستنی
که زیر زبانم می ماند
می شناسم
تو را
با تمام شعرهای جهان
می شناسم

گنجشکی ام
که پرواز
در یادش نیست
چوب لباسی ام
که از خمیازه ی پالتوها کلافه ام
ساعتی خوابیده ام
درآخرین لحظه های امتحان
خسته ام
خسته تر از
فوق لیسانسی بیکار
که آرزویش بی سوادیست

شعرم را بردار
وبا زاویه دید درخت
کنار بزن
سرانگشت پاییز را

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان

یک آستینم دیر
یک آستینم دور...
خیاط باشی!
این چه لباسی بود برایم دوختی !؟
«آرمان پرناک»

چاره ای نبود
زندگی
چاهی بود
که باید
در من می افتاد
«آرمان پرناک»

جهان
با سوزنی در دست؛
می دوزد و می دوزد و می دوزد
--دهانم را...



زانا کوردستانی

دمکراسی ی کاذب
دارد با بوق وقاحتش
غوغا می کند!
...
ما؛
در گوش هامان پنبه چپانده ایم!



زانا کوردستانی

هایکو های پائیزی

ابر و باد

وقتی مرور می کنم

رویاهایم را


 

... گردباد

آه این زمین هم

به آسمان رسید


  

باد پاییزی

پیدا می کند قاصدک

خانه ی سالمندان


 

پس از درو...

کلاهش را بر می دارد

از سر مترسک




خش خش برگ

غیبت کسی می کند

باد،پشت سرم


 ...

درختی در خیابان
سر تکان می دهد
شاعری،پشت کرکره ی خیال
دنبال استعاره می گردد.

هر چه نوشتم
روی آن برف بارید
زندگی
دخترک تهیدست غمگینی بود
به مدرسه رفت
زیبا شد
دور شد
روی برف ها
فقط
به ردپاها
خیره ماندیم

دستانم بوی گل می داد
مرا گرفتند...
به جرم چیدن گل
به کویر تبعیدم کردند
و یک نفر نگفت
شاید گلی کاشته باشد...

تا روزی که بود
دست هایش بوی گل سرخ می داد
از روزی که رفت
گل های سرخ
بوی دست های او را می دهند

کاشکی زندگی
چایی بود
می ریختی اش در دو فنجان کوچک
با دو حبّه قند
شیرین اش می کردی
و با کسی که دوستش داشتی
می نوشیدی اش

دستی
گلهای روسری ام را
گره می زند
به سر شاخه ی بهار
پایان می گیرد
فصل ریزش موهام