متن کدورت

از کدورت رود

دل به قلاب می دهد
ماهی

به خانه خواهم آمد
اگر جاده های طولانی صد پاره شوند
اگر این تاریکی مرموز امان دهد
اگر سکوت، از سرِ زبان های بی مهرِ ما بیفتد
اگر باران ببارد
و این کدورتِ هزار ساله را از دلهایمان بشوید
آه ... اگر باران ببارد
اگر باز دوستم داشته باشی
اگر...

شیارهای عمیق کدورت
در گیر و دار تعارفند
بر چهره ی منهوک خیال
خط به خط
رج به رج
دل شکسته تلخ کامی ام
خورجینه ای از ادراک ترک خورده
بر گرده اش

آدم با بعضی ها
بساط غرور و لجبازی را جمع می کند!
در اوج دلخوری هم که باشد
چشم از دوست داشتنش بر نمی دارد و
حافظه ی کدورتش پاکه پاک می شود!

.
خدا کند که اگر بین مان کدورت بود
به حد فاصل دیوار و در خلاصه شود...

خدا‌ کند که اگر بین‌مان کدورت بود
به حد فاصل دیوار و در خلاصه شود
‌