متن فروغ فرخزاد

آخر از

حسرت دیدار

تو من

میمیرم

این دگر من نیستم، من نیستم
حیف از آن عمری که با من زیستم
ای لبانم بوسه گاه بوسه ات
خیره چشمانم به راه بوسه ات
ای تشنج های لذت در تنم
ای خطوط پیکرت پیرهنم
آه می خواهم که بشکافم ز هم
شادیم یک دم بیالاید به غم
آه،...

-سلام ای شب معصوم .

میان پنجره و دیدن ؛
همیشه فاصله ایست .

چرا نگاه نکردم ؟!…

دستهایت را
چون
خاطره ای سوزان
در دستان
عاشق من بگذار.........

شمع ‚ ای شمع چه میخندی ؟
به شب تیره خاموشم
بخدا مُردم از این حسرت
که چرا نیست در آغوشم

من پیام وصل بودم در نگاهی شوخ

من سلام مهر بودم بر لبان جام
من شراب بوسه بودم در شب مستی

من سراپا عشق بودم ،
کام بودم ،
کام

در آسمان ملول
ستاره ای می سوخت
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد ...

تمام شب آنجا
میان سینهء من
کسی ز نومیدی
نفس نفس می زد
کسی به پا می خاست

کسی تو را می خواست ..

ای مٖرا با شور شعر آمیخته

این همه آتش به شعرم ریخته

چون تب عشقم چنین افروختی

لاجرم شعرم به آتش سوختی

من پیام وصل بودم در نگاهی شوخ

من سلام مهر بودم بر لبان جام

من شراب بوسه بودم در شب مستی

من سراپا عشق بودم ، کام بودم ، کام ...

با آنکه رفته ای و
مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز
و به جان دوست دارمت

من آن شمعم که با سوز دل خویش
فروزان می کنم ویرانه ای را

اگر خواهم که خاموشی گزینم
پریشان می کنم کاشانه ای را

گفتی از تو بگسلم..دریغ و درد
رشته وفا مگر گسستنی ست؟

بگسلم ز خویش و از تو نگسلم
عهد عاشقان مگر شکستنی ست؟

می روم ، اما نمی پرسم ز خویش
ره کجا؟ منزل کجا؟ مقصود چیست؟

بوسه می بخشم ، ولی خود غافلم
کاین دل دیوانه ، را معبود کیست؟

آه ، آری ، این منم ، اما چه سود
او که در من بود ، دیگر نیست، نیست

می خروشم زیر...

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش

به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش..!

کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم
برگهای آرزوهایم یکایک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم
چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را
رنگ می زد.

مست بودم، مست عشق و مست ناز
مردی آمد قلب سنگم را ربود

بسکه رنجم داد و لذت دادمش
ترک او کردم،
چه می دانم که بود...!

وقتی که زندگی من
هیچ چیز نبود
هیچ چیز به جز ؛
یک تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم
باید ، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم............

کتابی،خلوتی،شعری،سکوتی
مرا مستی و سکر زندگانی است

چه غم گر در بهشتی ره ندارم
که در قلبم بهشتی جاودانی است

بعد از این از تو دگر هیچ نخواهم
نه درودی ، نه پیامی ، نه نشانی

ره خود گیرم و ره بر تو گشایم
زآنکه دیگر تو نه آنی ،
تو نه آنی.........

روزها رفتند و من دیگر ،

خود نمی دانم کدامینم

آن من سرسخت مغرورم،

یا منِ مغلوب دیرینم ! ؟

لحظه ها را دریاب
چشم
فردا کور است

نه چراغیست در آن پایان
هر چه از دور نمایانست
شاید آن نقطه نورانی
چشم گرگان بیابانست...!

باز در چهرهٔ
خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت

باز من ماندم و
در غربت دل

حسرت بوسهٔ هستی سوزت

در شهر کوچک من
دلهره ی ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمات را می شنوی ؟

دگرم آرزوی عشقی نیست

بیدلان را چه آرزو باشد!