متن فروغ فرخزاد

خلوتی میخواهم و
آغوش تو🖤...

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه ... مگر به خوابها ببینمت

تو چه هستی،
که جز در تو آرام نمی گیرم؟

فروغ فرخزاد :

گاهی باید
دروغ را راست پنداشت
و گاهی راست را دروغ
بی فریب خوردن
زندگی سخت است ...

من که میدانم دلت خوش روزگارت عالی است
در  کنار من ولی جایت همیشه خالی است

بعد  تو  با درد این غصه نمی آیم کنار
زندگی بی تو  برایم قصه ای  پوشالی است

تا که بودی زندگی  رنگین کمان  عشق بود
طرح بی روحش کنون مانند نقش قالی است

در...

و آن بهار، و آن وَهمِ سبز رنگ
که بر دریچه گذر داشت، با دلم می گفت:
«نگاه کن!
تو هیچ گاه پیش نرفتی
تو فرو رفتی»

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق تو را آرزو کنم

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

من همیشه دوستدار یک زندگی عجیب و پرحادثه بوده ام .
شاید خنده ات بگیرد اگر بگویم من دلم می خواهد پیاده دور دنیا بگردم.
من دلم می خواهد توی خیابان ها مثل بچه ها برقصم، بخندم، فریاد بزنم.
من دلم می خواهد کاری کنم که نقض قانون باشد.
شاید...

راستی اگر ترا در این دنیا
پیدا نکرده بودم چه می کردم؟

اگر هشتادساله هم بشوم باز مثل جوان ها دوستت دارم.
اگر هزار سال دیگر هم به دنیا بیایم باز دوستت دارم.
اگر باد هم خاکم را ببرد و هیچ بشوم باز هم دوستت دارم.


_برشی از نامه ی فروغ به گلستان

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه می کارد...

فروغ فرخزاد:
هیچ چیز راحتم نمی کند ؛ نه دریا،
نه آفتاب
نه درخت ها،نه آدم ها،نه فیلم ها
نه لباس هایی که تازه خریده ام
نمی دانم چه کار کنم
بروم و سرم را به درخت ها بکوبم
داد بزنم،گریه کنم ؛ نمی دانم.

فروغ فرخزاد:

از دردهای کوچک است
که آدم ها می نالند ،
ضربه اگر سهمگین باشد ،..
درد اگر بزرگ باشد ،..
آدم خودش لال می شود ...!

تو میدمی و
آفتاب می شود

نگاه کن
تمام هستیم خراب میشود
شراره ای مرا به کام میکشد
مرا به اوج میبرد
مرا به دام میکشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب میشود..

برشی از شعر آفتاب می شود

از این سوزنده تر هرگز نخواهی یافت آغوشی

آری آغاز دوست داشتن است

گر چه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

از من رمیده ای و منِ ساده دل هنوز
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق تو را آرزو کنم...

وقتی که زندگی من
هیچ چیز نبود
هیچ چیز به جز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم
باید، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم
کسی را که مثل هیچ کس نیست

فروغ فرخزاد

شاید پرنده بود که نالید
یا باد، در میان درختان
یا من، که در برابر بن‌بست قلب خود
چون موجی از تأسف و شرم و درد
بالا میآمدم
و از میان پنجره می‌دیدم
که آن دو دست، آن سرزنش تلخ
باز، همچنان دراز بسوی دو دست من
در روشنائی سپیده...

انسان پوک
انسان پوک پر از اعتماد
نگاه کن که دندانهایش
چگونه وقت جویدن سرود می خواند
و چشمهایش
چگونه وقت خیره شدن می درند
و او چگونه از کنار درختان خیس می گذرد
صبور ،
سنگین ،
سرگردان .

من مثل حس گمشدگی وحشت آورم
اما خدای من
آیا چگونه میشود از من ترسید؟
من، منکه هیچگاه،
جز بادبادکی سبک و ولگرد
بر پشت بامهای مه آلود آسمان
چیزی نبوده‌ام
و عشق و میل و نفرت و دردم را
در غربت شبانهٔ قبرستان
موشی بنام مرگ جویده‌ست.

شاید این را شنیده ای که زنان
در دل «آری» و «نه» به لب دارند
ضعف خود را عیان نمی سازند
رازدار و خموش و مکارند

آه، من هم زنم، زنی که دلش
در هوای تو می زند پر و بال
دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید...