پیشت دلم هرگز نیامد تا دهی...
زیبا متن: مرجع متن های زیبا کوتاه
امتیاز دهید
0 امتیاز از 0 رای
پیشت دلم هرگز نیامد تا دهی دستم
گل‌هایی از جامِ گلستانِ دلت، هردم
باور کن اصلا من، نبستم دل به تو؛ زیرا
اندازه‌ی یک قرن، دیوار است، بینِ ما
هرگز نمی‌خواهم که روحی را ببینم در
گل‌پیکرِ قلبی؛ که قبل از تو، شده، پرپر
زهرا حکیمی بافقی (الف_احساس)
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
تفسیر با هوش مصنوعی
شعر از دوری و عدم دسترسی به عشق می‌گوید. دل شاعر هیچگاه به محبت معشوق نرسیده و فاصله‌ی عمیقی میانشان هست. شاعر علاقه‌ای به این ارتباط ندارد چون قلبش پیش از این زخم خورده و از عشق ناامید است. دیوار بی‌اعتمادی و گذشته‌ی تلخ، مانع هرگونه نزدیکی است.