متن حسرت عشق

قسمت نشد قسمت شود قسمت ما آغوش او

وَ او محرم نشد با دل، 
میانِ لحظه‌های عشق؛
من از دیدِ نگاهِ او، 
چنان بیگانه‌ای بودم!

بند چشمان سیاه توست،
نفس های تنم.

چه سرسبز و چه زیبا راه عشق است
شـبیه خــواب و رویا راه عشق است

تمنــــــای دل عـــــــاشق به جـــــانم
چه پنهان و چه پیدا راه عشق است

موسم غم رسیده
محشری هم رسیده
روز تنهاییِ عشق
هر لحظه دَم رسیده

باز طاقتی ندارم
دلْ راحتی ندارم

امان از سایه مبهم
از لاله های در هم
اگر چه هست دل من
پر از دردا و ماتم

دنیا وفا نداره
بی عشق صفا نداره

تنها شدم ز باغم
که...

پیشت دلم هرگز نیامد تا دهی دستم
گل‌هایی از جامِ گلستانِ دلت، هردم

باور کن اصلا من، نبستم دل به تو؛ زیرا
اندازه‌ی یک قرن، دیوار است، بینِ ما

هرگز نمی‌خواهم که روحی را ببینم در
گل‌پیکرِ قلبی؛ که قبل از تو، شده، پرپر

کاش بهتر می‌شد احوالِ دلم،

با نگاهِ پرشرارِ دلبرم!

بوسه باران می‌شد از، لب‌های یار،

گل به گل، اندامِ دل؛ سرتاسرم!

کو تپش‌های دلم؟ کو اشتیاق و التهاب؟

آه... ای شور و شرارِ زندگی! بر دل بتاب!

چشمه‌ی عشقِ تو ما را به تماشا ببرد
تا به خورشیدِ تپش‌های معلّا ببرد

عاطفه، گر که نباشد به سرای دلِ ما
بارشِ مِهرِ تو را غصّه، به یغما ببرد

نغمه آرام معشوق، پیچک دل، ساقه می‌سازد جدا
خواب را از دیده ام با اشکهای ناقه می‌سازد جدا

پرده شرم گیاهش هست اما ازگریبانم گرفت
موج مواج توهم، ماه را، از برکه می‌سازدجدا

دیرگاهی ست سختِ بختم، رود آرامی شده
هر کجا سنگی به ره دید، جاده می‌سازد جدا

تا...

موند به قلبم حسرتش به دست بیارمت
ولی عشق همینی هست که هست
بخوام نخوام ندارمت ...
این همه گذشت و باز تازه موند برام غمت
ای کاش میشد برم عقب
ای کاش ندیده بودمت ...

مهرَش به دل و حسرت او قسمت ما شد
در بند دلم ماند ولی عشق شما شد

**"پروانه‌های خاموش"**

وقتی رفت، تمام پنجره‌های دنیا یک‌باره بسته شد. انگار نفسِ زمین را بریدند و آسمان، دیگر آبی نبود؛ خاکستری بود... خاکستری مثل چشم‌هایم که هر صبح در آینه جست‌وجویش را می‌کنند و هر شب، در بالش گم می‌شوند.

یادم هست آخرین بار که دستش را گرفتم، انگشتانم میان...

عاقبت روزی به او خواهم گفت.

که چرا عاشق چشمان سیاهش.

آن صورت ماهش.

آن ناز و ادایش.

آن گوشه ی چشم و نگه دلربایش، شده ام.

اگر آن لرزش دست و تپش قلب و نفس تنگ

امانم بدهند.

بهشت من سیه چشمان مست و عاشقت بود
که بر من بستی اش، کل جهانم شد جهنم.

من نباشم چه کسی دست کشد بر سر تو...
چه کسی نیمه شبان بوسه زند بر لب تو...
من نباشم چه کسی عشوه و نازت بخرد...
چه کسی جان بدهد واسه ی خندیدن تو...

ستاره‌ای به دستم بود، به ماه می‌رسید
ولی چه سود که بادِ زمانه راه می‌رسید

بهارِ عشق ما، خزانِ جدایی شد
نگاهِ گرمِ او به اشک و آه می‌رسید

پیامِ عشقِ او چو نور در دلم نشست
ولی ز غیبتش سیاهیِ گناه می‌رسید

چو یاران خبر یافتند، آبرو رُفت
دلم...

آن سیه چشمان تو،
دل را چه آسان میبرند.

بعید است،
موج دلتنگی تو جانم نگیرد.

مانده‌ام در حسرتِ چشمانِ ماه‌افروزِ تو
در شبی که ظلمتش دزدیده چشمانِ مرا

اشک‌ها با یاد تو در سینه‌ام دریا شدند
هر نسیم از سوز دل می‌برد آوایِ دعا

رفتنت چون باد برگم را ز شاخه برد و رفت
سایه‌ات هم سر نکرد ای مه به مأوایِ وفا

هرچه فریاد...

در سر هوس،
زلف پریشان کسی نیست
به جز تو

ای وجودت ذوق عشقی بی نهایت.
بی تو و عشق تو از دنیا گذشتم.

خنکای دم صبح عشق تو به یادم آرد
تن تبدار تورا از شهر خیالم بیرون میکشم
شهردلتنگی من دین و مذهب که ندارد
سرسودا دارم با خیال خام خویش
موج دیوانگیم بذر طغیان می گیرد و
می افشاند در جالیز ذهن
عقل نیز مترسک میشود
پرپرواز می گیرد
و دل...

چگونه عاشقم کردی
من افسار گسیخته را
که هنوز نبودنت را در بودنت حل کرده ام
واین مسکن من است
وگرنه مرده ام همان وقتی که تو رفتی