متن ناامیدی عمیق

تا به خودت می‌آیی
گلادیاتوری هستی
که تنها تصویرِ مقابلش
شست‌های برگشته است
و مانند دیروز
امروز هم
تماشاگران آمفی تئاتر
برای کشته شدنت دست خواهند زد...

وقتی،
به یاد تنهایی‌هایم می‌افتم،
دردی،
در ناکجای احساسم،
زاییدن می‌گیرد!

خوشحالی سال هاست که مرده است از آن زمان که کاخ آرزوها‌ بر سرش ویران شد...

نمی توانم تمامت کنم
زجرهای به تو رسیدن تمامم کرده است