به پاییز عزیزم باز اومدی با...

به پاییز عزیزم

باز اومدی...
با همون قدمای آروم، همون بوی خاک نم‌خورده، همون رنگای گرم و دل‌نشین.
اومدی که دوباره دلمو بریزی به هم،
که دوباره خاطره‌ها رو از ته دل بکشی بیرون،
که دوباره یادم بندازی چقدر دلتنگم.

یادمه بچه که بودم،
پاییز یعنی کیف نو، دفتر نو، مداد نو،
یعنی بوی مهرماه و ذوق نشستن سر کلاس،
یعنی بارونی که بی‌هوا می‌بارید و من بی‌چتر می‌دویدم توی کوچه،
یعنی شبایی که زود تاریک میشدن ولی پر از قِصه بودن.

حالا بزرگ شدم،
ولی پاییز هنوز همونه...
فقط خاطره‌ ها عوض شدن،
آدما رفتن،
دل‌ها یه‌ کم خسته‌تر شدن،
ولی تو هنوز همون پاییزی،
با همون حال و هوا،
با همون عاشقانه‌ها.

تو پاییز، موها قشنگ‌تر می‌رقصن توی باد،
دل‌ها راحت‌ تر به هم نزدیک میشن،
آدما بیشتر دلشون میخواد حرف بزنن،
یا شاید فقط سکوت کنن و به پنجره خیره بشن.

تو پاییز، نبودن اونایی که نیستن،
یه‌جوری پررنگ‌تر میشه...
انگار هر برگ زرد، یه خاطره‌ست،
هر قطره‌ی بارون، یه بغض،
هر نسیم، یه صدای آشنا که دیگه نیست.

پاییز جان،
تو همیشه خاصی،
همیشه یه‌جور عجیبی دل‌ نشینی،
همیشه یه‌جوری میای که آدم دلش می‌خواد عاشق بشه،
یا عاشق بمونه،
یا فقط یه‌ کم بیشتر دلتنگ باشه.

بمون...
بمون تا دل‌ هامون آروم‌ تر بشه،
تا خاطره‌ هامون جا بیفتن،
تا دوباره یادمون بیاد زندگی،
با همه‌ی سختیاش،
با همه‌ی نبودناش،
با همه‌ی دلتنگیاش،
هنوز قشنگه...
وقتی پاییزه....🍁🍂