شروههای تو در کوچههای خاموش جنوب به خاک سپرده شد. عمریست تن به هجرت دادهایم، و ریشههایمان در شنهای بیپایان میسوزد. سکوت آخر شب صدای شروه چون گریهی باد از استخوانهایمان میگذرد، و جان، آرام آرام، به تاریکی میریزد.
این متن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.