ای رودِ عطرافشان و خوشبو
می آیی از آن جنگلِ کاج، گُل های آن کوه
در خود نشانِ راستی و روشنی را می کشانی
هر روز خورشیدِ سحر در تو روان است
هر شب برای ماه شعری می سرایی
تو شادیِ روحِ خدایی
از آسمان ها آمدی، از قلّه ی کوه
با خود نشاط و زندگی را
از مرزِ شب ها می بری تا سینه ی دشت
تا وقتِ گُلگشت
با بادها می خوانی از دور
آوازی از نور
آوایی از شور
چون قایقی بر چینِ دریا می نشینی
گهواره ی خود را به دریا می نشانی
در ساحلِ هور
ZibaMatn.IR