چند روزه تو نروژ استفاده از ماسک در اماکن عمومی تقریبا اجباری شده. از پشت ماسک قشنگ می تونی خنده، خوش اخلاقی، صبوری و حتی ادب آدما رو ببینی و می تونی اخم، ترشرویی، عصبانیت و بی ادبی آدمها رو ببینی .امروز با خودم فکر کردم تو خوشی ها همه خوب و عالی و مودبیم ولی تو گرفتاری ها و دشواری هاست که هر کسی خود واقعی اش رو نشون می ده. تو این هشت ماه گذشته که دنیا درگیر کورونا شده، چیزایی دیدم که تو این بیست و هفت سالی که خارج از ایران زندگی کردم، تجربه نکردم. خیلی از آدمها آروم آروم و بدون اینکه خودشون هم متوجه بشن، ماسک هایی که یک عمر به صورت داشتن رو از دست می دن، و خود خود خودشون نمایان می شه، حتی از پشت ماسک های سفید و آبی و زرد و سبز.
باور من اینه که اینا هم دَرسه، که اینا یک پیامه. باور من اینه که هنوز هم دیر نیست. هنوز هم می تونیم با خودمون و با دنیا مهربون باشیم، از دنیا منظورم فقط آدماش نیست، حیوونا، طبیعت، محیط زیست. باور من اینه که تو اینهمه سختی، می شه ادب رو رعایت کرد، می شه حقوق دیگران رو رعایت کرد، می شه کمک کرد، می شه صبوری کرد، گذشت کرد. احترام گذاشت. می شه هنوز پشت ماسک هامون بخندیم و خوش اخلاق باشیم. فقط باید به این باور برسیم که وقت تغییر و بهتر شدن رسیده.

نیکی فیروزکوهی
ZibaMatn.IR