و تا به امروز سالهاست که در تنهایی غوطه ورم
غم هایم را درون سینه ام پنهان میکنم
لبخند بی جانی بر چهره دارم
شادی هایم را در کودکی جا گذاشته ام
و اکنون هر چقدر بزرگتر میشوم
غم هایم بیشتر و شادی هایم اندک است
نمیدانم در این روزگارِ نابسامان
برای اندکی حالِ خوب،اندکی زندگی کردن
چقدر دیگر باید مُرد و هنوزم نفس کشید..
و ما همان نسل به ظاهر شادی هستیم که اگر کسی از اندوهِ درونمان آگاه شود، به جای اشک از چشمانش خونه میچکد.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
