عید آمد امّا بی حضورت غرقِ پاییزم
در زیرِ آوارِ غمت،از هیچ لبریزم
میگردم امشب کوچه های خاطراتم را
من بی تو یک آواره در سرمای تبریزم

موهای تو بر شانه ام مثلِ گسل بودند
باد آمد و چون زلزله بر جانم افتادی
با انقلابی که تو در قلبم به پا کردی
من مانده ام در حسرتِ یک جرعه آزادی

امشب به سلّاخی کشیده می شود ذهنم
از لابه لای واژه هایم خون به راه افتاد
با عشقِ تو از چاله بیرون آمدم امّا
بعد از تو رؤیای غزل هایم به چاه افتاد

چشمانِ تو آغازِ یک جنگ جهانی بود
که بر سر عشق تو بینِ شاعران جنگ است
عمری شبیه شیشه با تو صاف بود این دل
امّا ندانستم جوابِ آیِنه سنگ است

من جنگجوی خسته ی ویران ترین شهرم
دنیای من عینِ سقوطِ تلخِ نازی هاست
دل کندنت تنها دلیلِ دوری ام از عشق...
قلبم مردّد،از تمامِ عشقبازی هاست

گم کرده ام در لای موهایت خدایم را
بعد از تو دیگر بنده ی خوبی نخواهم شد
با اینکه بعد از رفتنت شاعر نمُرد امّا
چیزی به اسمِ زندگی از لحظه ها کم شد

سیگارهایم طعمِ مردن میدهد،برگرد
جارو بکش از بوی تلخِ مرگ،اتاقم را
گم کرده ام خود را میانِ عطرِ موهایت
از کافه های بی تو میگیرم سراغم را

این قهوه ها مثلِ نبودن های تو تلخ اند
تعبیرِ فالم بی تو اصلاً چیزِ خوبی نیست
یک عمر«جان قربانِ جانان»کرده امّا حیف
تبریز،بعد از رفتنت تبریزِ خوبی نیست

شعر: فرید محمودی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
Faridmahmoodi