متن آواره

وطن، سنجابی کوچک و درمانده است!
اسیر در چنگال تیز و آهنین
درندگانی هار و گرسنه ،
که دیگر پوست و گوشتی برایش باقی نگداشته اند
و از خویش زده و بیزار
به دامان مادرش روان می شود
که سالیان دراز شورش در کوهستان را
با رویای آزادی و آسایش...

میان قبر برادرم با برادر دیگرم مرزی ست،
مابین آغوش خواهرم با نامزدش مرزی ست،
لابه لای کلمات هر کتابم با کتاب دیگرم، مرزی ست،
مرز مرز مرز مرز...
در خاک سرزمین خودم هم آواره ام...








شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

من نادان، هم زمان با کشیدن سیگار و
بوییدن رایحه ی خوش زمین،
مشغول به نوشتن زندگی نامه ام شدم!
تا که تمام شد،
به باد بسپارم که به مادرم برساند...
***
جویباری در نزدیکی ام بود
و هم زمان با نوشیدن شراب و
استشمام رایحه ی دلنشین زمین
مشغول...

آواره ی چشمان سیاهت شده ام هر شب و هر روز...
ای چشم سیاهِ منه دیووانه، کجایی...؟

میان خاطرات مبهم ات
سرگردانم
بیا وُ
سامان بده من آواره را...



زانا کوردستانی

عید آمد امّا بی حضورت غرقِ پاییزم
در زیرِ آوارِ غمت،از هیچ لبریزم
میگردم امشب کوچه های خاطراتم را
من بی تو یک آواره در سرمای تبریزم

موهای تو بر شانه ام مثلِ گسل بودند
باد آمد و چون زلزله بر جانم افتادی
با انقلابی که تو در قلبم به...

چراغِ بیمار، کوچه
خیره است
به بی خوابیِ چشمانم،
شب را می نوردم
چون کولیانِ آواره
از پیِ تو،
ای وایِ من اگر
بر شانه ام بیفتد
بختکِ خواب.

وَ ما
قبل از هبوط
به قعر دوزخ
سقوط کردیم
تا سرنوشت را
برده باشیم...


اکنون
در سرزمین غم
آواره ایم
وَ تاریخ را
هر روز
تکرار میکنیم.

اگر هر آواره با خود شعری بیاورد
چه خواهد شد؟
آیا اروپا دیوان بیدلی نخواهد بود؟
با کلماتی گیج و عمیق
با حرف هایی
از تاک های دمشق و بلخ
مدیترانه چطور دلش آمد
تو را با شعرهایت غرق کند؟
دریا چگونه توانست این همه شعر را بنوشد و مست...

خون دل ها خوردم و بازیچه ی دنیا شدم
ای خدا رحمی براین آواره ی تنها بکن

در حسرت دیدار تو آواره ترینم
هرچند که تا منزل تو فاصله ای نیست

آواره ام
حال آوارگان را می فهمی ؟
سرزمینی داشتم ، خلاصه در آغوشت ،بوی تنت و صدای نفس هایت
و هبوط چیزی شبیه همین بود
چه تبعیدگاه کوچکیست زمین
وقتی آغوش تو نیست

سولماز رضایی -سازهای آبی

دیوانه منم...دردانه تویی...هیهات از این درد که آواره من وبانی ویرانه تویی

《طاهره عباسی نژاد》

هلا ای آنکه سرگردان
درون کوچه های سرد و جانسوز و گدازِ شهر بی مهر و وفا
آواره میگردی ؛
شب یلدای درویشان
بدور سفره ی عشق است
خیاری نیست
اناری نیست
نه توت است و نه انجیری
نه مشتی گندم و آجیل
نه مشتی پسته و گردو
ولیکن استکان...

در آن هنگام که شب فریب ثانیه های خاموش را می خورد خواب همه جا را فرا گرفته است.
آسمان رنگ عوض می کند و پهنه به تاریکی می دهد.
خوف همه جا را گرفته است، ستارگان آن دم نور را به فراموشی می سپارند؛ اما همچنان زندگی ادامه دارد...

از شوق آمدن به جهان تو بازهم
در آرزوی چیدن یک خوشه گندمم

رد تبر نشسته به جانم ولی هنوز
گل می دهم به یادتو با اینکه هیزمم

این چندمین شب است که آواره ی توام؟
این چندمین شب است که در خانه ام گمم؟

روزی که از یاد می بردی مرا

این کلاف کهنه از هم پاره شد

روح من چون واژه ای بی محتوا

در کتاب زندگی آواره شد

این کتاب زندگی افسانه بود

هر ورق افسانه ای امیّد وار

ناگهان آتش زدی بر پیکرش

آتشی پر شعله ودیوانه وار

تو که میگفتی...

شومی فال من از قهوه و فنجان پیداست
پشت این عقربه ها پیکر بی جان پیداست

جسمم آواره و روحم پی تو می گردد
فرم ویرانی من چون بم کرمان پیداست

سایه را پشت خودم میکشم اما افسوس
ضعف پاهای من از عمق خیابان پیداست

صورتت فرم کمان دارد و...

یک چند زمانه ام به تردید گذشت
و ایّامِ دگر به بیم و امیّد گذشت
زین واژه به واژه دگر ، آواره ،
عمرم همه ، در وطن ، به تبعید گذشت

یر روی اسکناس دخترک کبریت فروش نوشتم
تا بدانی فقرت چگونه مرا آواره کوچه و خیابان کرد
از تو چه پنهان این روزها دستم بد جور خالیست از تو

هی می گویند رفت که رفت...
آخر تو چه می دانی...
با رفتنش هستی مرا هم برد...!
شده ام آواره ی خاطره ها...!

الا ای دختر مرا بیچاره کردی
میان قرتیان اواره کردی
تو که حال زلیخا را نداشتی
چرا پیراهنم را پاره کردی

دلم تنگ است و تنها
زخمی ام و آواره
هراس پروازی دوباره
سربه زیرم کرده و
دلم را سنگین
حجم سکوت این روزها
حرفهای دل را
میخشکاند
زبان سخن نمی گوید
عجب عاشقانه تلخیست!!
این دلتنگی
آن هم از نوع
دلتنگی برای تو...

می ترسُم از این کشور خوسیده ی خوشبخت
بیدار بشُم این طرف مرز نباشی
تو خوُ زمین باشُم و بارونی و گندم
بیدار شُم اما تو کشاورز نباشی

می ترسُم از اینجا بری و خونه بُرُمبه
له شُم تو به معماری آوار بخندی
آواره بشُم مملکتُم دست تو باشه
هیهات...