متن آتش درون

کشیده است دلم خنجر شبگرد سکوت
شکسته در دل من پنجره‌ی سرد سکوت

به گرد خویش نگردد پر پروانه‌ی شوق
اگر چه سوخته‌ام در شرر مرد سکوت

نفس بریده رسیده‌ست به پژواک عدم
صدای من شده در واقعه هم‌درد سکوت

دل از هیاهوی بودن رخت به خلوت کشید
نهان شدم...

شب به سر شد، ماه گم در پیچ‌و‌تاب ابرها
گریه می‌افتد به جانِ پنجره، بی‌دل، رها

باد، آوازش شکست از شاخه‌های نیمه‌جان
برگ می‌رقصد به روی کوچه در یادِ صبا

خشت بر خشتِ دلم لغزید و ویران شد تمام
قصه‌ام را ریخت بر دیوار، دستی بی‌وفا

چشم بستم، تا نبینم...

تنهایی
جنگلی بکر است
تاریک و آکنده از بوفِ خاطره
بی‌آغوشِ خورشید
برگ به برگِ تقویم
دلت
به حالِ خودت می‌سوزد
می‌سوزد اما
آتش نمی‌گیری
می‌سوزد و
تمام نمی‌شوی...

من خود بلای خویشم ، از خود کجا گریزم

محمد عاشوری

از عشق زیباتر
بودن کنار کسی است که تو
را نقطه به نقطه بلد است
بلد است...!!
زخمهایت را ببوسد
روحت را نوازش کند
اتش درونت را آرام کند
در اوج غم آرامش را هدیه دهد
بلد است...!!
عشق بلد بودن میخواهد...

️️️