شعر غم

پناهِ لحظه‌های شورشِ قلبِ شکسته
بخوان حسّی، که از مهرت میانِ جان نشسته
نگو بردار، دست از عاشقی‌های دلِ خویش
که بس مجنون شده، لیلای قلبِ زار و خسته

بر تمام صندلی‌ها نشسته است
و با تمام وجود
همخوانی می‌کند با من
منی که آوازم سکوت
و سازم
تنبورِ تنهایی‌ست...

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

قصه ی هزار و یک شب تو دلم کاشتی
تو چی آوردی که جاش قلبمو برداشتی
مثل پاییز اومدی در به درم کردی
اومدی چشمه بشی تشنه ترم کردی
دعا کن دلم آروم بگیره
دعام کن اگه منو یادت نمیره
من آسون نرسیدم به تو،حیفه
دنیا تو رو ازم آسون...

من مدیون غمی هستم که از جانم گذر کرده
مدیون زخم‌هایی که مرا از نو سحر کرده

مدیون دردهای سخت و بغضی در گلو مانده
که خاکستر نشد در من، که آتش شعله‌ور کرده

اگر آسان، رهی بودم به مقصد بی‌شتاب و غم
کجا این بال و پر، روحم به...

شب دلم یخ زده بود توی دلم آب شدی
یار دیوانه ی من از شب و آغوش بگو
عشق ای نامه ی سر بسته ی خاموش ، بگو
قند هر روز من امشب ، عسل ناب شدی

شب پر طول و طویلی ست ، به یلدا نرسید
مست و محزون...

شمار زندانیان
از دست رفته است
نمی‌دانم تاکنون
چند کلمه در سینه‌ام محبوس‌اند
از میان‌شان تنها
«دست نگه‌دار» را می‌شناسم
که روز و شب
بر دیوارِ قلبم
می‌کوبد...

بس که کاسه، کاسه تاسه، خورده‌ایم،

صبرمان لبریز گردیده؛ خدا!

پلک می‌زنم
کانال می‌زنم
پلک می‌زنم
مگر به من است
چه روشن باشد چه خاموش
تلویزیون
تصویرِ تو را قاب می‌گیرد
خودت ببین
که دست‌ها
از کنترل خارج شده‌اند
و دارند موهایت را
و دارند موهایت را
خرگوشی می‌بافند.

تکلیف روشن است:
دست از سرت بر نخواهم داشت
حالا هر...

مثل غروب پر معنایی
گریه که می کنی
رنگ آسمان کدر می شود..

از همان روز که
گیلاس ها سیاه می شد
رشته ی کار دستم افتاد
آی عشق...
مثل گرده های ذغال که
پِی جرقه می دود
این گلو نفس می خواست..‌

من همان ماهے بے تابے ، هستم
کـہ בر בریاے بی کران عشقت آرزوے غرق شـבن בارـב …

کدام لحظه بدونِ تو زندگی کردم؟
غمِ قشنگِ من از چشمِ تَر چه می خواهی؟

گاهی نمیشود که نمیشود
زندگی در پیچ و خم خود، گم میشود

آسمان تاریک است و باران می‌بارد
دل ما به یادِ تو، غمگین می‌شود

شوقی در دلِ پنهان دارم هنوز
اما گاهی عشق، دور می‌شود

خطی از یاد تو را می‌نویسم
در دل شب، غم به خواب می‌شود

یار...

چه کنم این دل صاحب مرده را
امانت بود به پیشت
رسم امانت داری همین بود
بچلانیش و مچاله پسش دهی
خدا کند دار مکافاتی باشد

در پی حادثه آمد که شود جان دلم
و پس از خود ندهد راه به مهمان دلم

قبل از او عقل فقط منبع تصمیمم بود
چشمش آموخت کنم گوش به فرمان دلم

انقلابی چو زن و زندگی و آزادی
شوری انداخت به هر نقطه ی ایران دلم

آمد و پا...

اما بدان
هم خدای منی
هم خطای منی
گر چه بد کردی با من
تو جان منی
درد شیرین، من گناه توام
اشتباه توام
هر چه دوری بدان
چشم به راه توام...

دوستان بعد از تو می پرسند احوال مرا
من تنی در شعله دارم  یک دل از من جدا

نسیم نرم نوازش نشان نمی‌گیرم
ز باد و برگ و بهاران نشان نمی‌گیرم

سرشک سرخ سحرگاه می‌چکد ز نگاه
ولی ز چشم تو درمان نشان نمی‌گیرم

لبت چو لاله لطافت به باغ می‌بخشد
من از لب تو گلستان نشان نمی‌گیرم

شراب شوق شبانگاه شعله می‌گیرد
ولی من از می مستان...

عبور ازتو چه رنجی دارد
تو را دلنوشته ای میکنم بر کاغذ
و کاغذ تب میکند
از تن خسته حرفهایم
کاش میشد نقاشی ات میکردم
که آن هم مجازات دارد
بگو با تو من چه کنم

دیگه کجا رو داره مرد؟
جز شونه‌ی دیوارِ طرد؟
این خونه رو آوار کن
معمارِ فروردینِ درد!

ازچه رو ساز دل ما میزنی
راز ناگفته ما تو میدانی
ندانستم
دیوارموش داشت
موش گوش داشت

در هنگامه ی هر غروب
صحنه ی غم انگیز
کابوس تکراری نداشتنت
به استقبال چشم هایم می آید
تا که در تاریکی مطلق
بر لب پرتگاه شب بنشینم و
سقوط آرزوهایم را
نظاره کنم

هر اتفاقِ شاد و خوبی
از پشتِ بومِ خونه افتاد
هر روز، یک روبانِ مشکی
هر شب، سَری از شونه افتاد...