ببخش نمی توانم پَس اش دهم این آخرین لبخند تو بود هنگامِ کیک بُریدن باید در کیف پول پنهان بماند نمی توانم پس اش دهم ببخش... «آرمان پرناک»
چرخم نچرخید آنطور که میخواستم بچرخم به دورت به دورت بچرخم آنطور که میخواستم نچرخید چرخم می دانم میدانِ آزادی میدانِ منِ زمین خورده نیست اما میخواهم تا آخرین قطره ی بنزین تو را عبادت کنم «آرمان پرناک»
آخرین قصه‌ی مگوی منی مثل آیینه روبه‌روی منی تو همان‌قدر آرزوی منی که منِ بی‌نوا امیدِ تواَم...
تویی اولین و آخرین عشق
ذوق اولین بغل زود فراموش میشه ولی بغض آخرین بغل هیچ وقت فراموش نمیشه
سودای دلنشین نخستین و آخرین! عمرم گذشت و توام در سری هنوز
در وجودم کسی هست... به وسعت تو که هر شب به تنهایی ام سر میزند... و هر شب یاد آخرین نگاه تو آوار میشود بر تنهایی ام... بر بی کسی این اتاقم...
تو آخرین کسی هستی که اولین بار عاشقت شدم...
