متن احساس

می‌ترسم
شعر
- این سدّ باشکوه -
در برابرِ حجمِ حروفِ احساس
تن به شکست دهد

می‌ترسم ترک‌های قلبم
یک روز
کار دستِ من دهند...

این روزها
جای نبودنت تیر می کشد
و بغض کهنه ای گلویم را می فشارد
بیا در این وانفسای زندگی
کمی از دوستت دارم هایت را
برای من کنار بگذار
که من‌ برای شنیدن واژه های احساس
محتاج لب های توام

نداشتنت را
به پای قسمت می گذارم
تنها رقیبی که
فرصت بیان احساساتم را
از من گرفت
تا برای همیشه
عشق پنهانی من باشی

نشسته‌ام
کنار پنجره‌ای که باد از آن
بوی شکوفه‌های دیررس را
با خودش آورده...

درختِ حیاط
دیگر سوگوارِ سیبِ افتاده نیست،
با هر نفسِ نسیم،
برگ تازه‌ای می‌روید از دلش.

پرنده‌ها،
میانِ ابرهای روشنِ صبح
نمی‌پرند،
می‌رقصند...

کوه
بی‌صدا
دارد آفتاب را در آغوش می‌کشد،
آن‌قدر آرام
که انگار هزار...

❤️✨
@bzahakimi

هوای سیب لبخندت نمودم
کمی اهدا نما؛ با یک بغل، مهر

دلِ تشنه‌ام را،
به دریا رسان!
به رویای آبیِ زیبا رسان!

«احساس»،
صدای وزین ضربان قلب؛
ضرب‌آهنگ شیوای صداقت سینه؛
و تپش شیرین نبض عاطفه است...

«احساس»،
واژه‌ای‌ست بس ناب؛
و حسّاس،
که تنها،
با زبان دل توصیف می شود...

نوروز آغاز دوباره‌ی زندگیست؛ به بهار خوش آمدیم.

بهار که می‌رسد،
زمین، دست‌های سبزش را به آسمان می‌رساند،
و شکوفه‌ها، گونه‌های زمین را بوسه‌باران می‌کنند.

پرستوها، سرود تازه‌ای در باد می‌خوانند،
باران، نامی از نور بر پیشانی خاک می‌نویسد،
و من،
در عطر نَمه‌بارانِ این لحظه،
با تمام جان،
شکوفا...

عشق شما چنان کرد با من،که بهار با درختان.

🌷🌷🌷
هر روز؛ هر شب،
 
حنجره‌ی احساسم،

تو را با تکرارِ محبّت،

تلاوت می‌کند؛

و تو،

با حلاوتی گیرا،

برفِ شادیِ سلام را،

سوی پنجره‌ی احساسم،

پرتاب می‌کنی؛ 

و شکوفه‌ی پرشکوهِ درونم،

در بورانی از:

❤️عشق و احساس،❤️

بهاری می‌گردد...

چگونه سر کنم لحظه لحظه‌های خود را
نزدیکم اما خیلی دور، ای مردم شهر
هر زنده‌ای یک قصه، قصه‌ام گنگ و ناشناخته
کلمات می‌رقصند، در دلم، مانند یک رویا

به هر گوشه‌ای می‌روم، خاطرات شگفت
بوی عشق و مهربانی در هوای سردم بماند
چشمانم را می‌بندم، تو را در ذهن...

اول منطق بعد احساس
خانه ای که آجرش بر حسب احساس ساخته شده باشد ،هر لحظه درحال ویرانیست..

در رابطه هم به همین رول صورت می گیرد
بیداری بهتر از خیال بافیست
خانه خود را بر حسب رویا نسازیم …

او مال من است و من به او حساسم
ای کاش کمی بفهمد از احساسم

آغاز شدم همین که چشمم افتاد
بر ماه رخ سرخ لب گیلاسم

عمریست به دنبال دلش میگشتم
اقبال بلند من ، شش آمد تاسم

زیباتر از این دلبر من اینجا نیست
اکنون متقاعد شده ام...

کلمات
در دهان
پروانه می‌شوند
هرگاه می‌خواهم صدایت کنم
گُلی جان!

دنیا نفس دارد هنوز
در نقشه‌یِ پیراهنم
باید کمی نازک شوی
باید برقصی در تنم

در هر نفس، دلخسته ام؛
از بس که «احساس»،
پنهان کند، بغضی که بند آرد، نفس را!

نفس، نفس، سروده ام،
تو را به لحظه های دل؛
نفس تو را کشیده ام،
ز موجِ هر هوای دل.

هوایم با تو شد حالا،
پر از مهر؛
نفس هستی و با تو،
می کشم دم.

نفس گشتی برایم،
می کشم با تو، هوایم را؛
ببین نقّاشِ احساسم،
چه اندازه، نفس دارد!

تا آخرین نفس،
به کنارم بمان؛ نرو!
با تو،
دلم،
پُر از:
تپشی عاشقانه است.

درکم کن و، ترکم نکن؛ یار؛
تر کم‌ نشد چشمم برایت!

بنگر چه سان با جان نشسته،
سرتاسرِ حسّم به پایت!

تو، توانِ دل شدی، در جذرِ قلبِ عاشقم؛
در ریاضیِ دلم، مهرت، مشدّد کرده ام!

جزر و مدّ شورِ دریای عطش، پیوسته تو؛
سوی خود، همواره دریای تو را، مد کرده ام.

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!
آخر، منم انسانم و یک دل دارم؛

یک دل، که نه صد دل، شده ام شیدایت؛
گلبوسه ی حس، بر لبِ «تو»، می کارم.